THE CYCLE OF LIFE - part I: AN ORDINARY LIFE [Intro...]

[Προσοχή!! Ακολουθεί xρονοβόρο ανάγνωσμα, μέρος μίας τριλογίας που κανείς δεν ξέρει σε πόσα επεισόδια ή ΑΝ θα ολοκληρωθεί ποτέ [beta version...]!!…Ο αναγνώστης συμβουλεύεται να τα παρατήσει ΤΩΡΑ και να ασχοληθεί με κάτι επικοδομητικό. Αν επιλέξει, με προσωπική πάντα ευθύνη, να συνεχίσει ας έχει στο μυαλό του την παρακάτω προειδοποίηση: Τυχόν ομοιότητες με πραγματικές καταστάσεις αποτελούν τρομαχτική σύμπτωση για την οποία δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη και πρέπει να αναλυθούν από ειδικό ψυχιατρικό προσωπικό το συντομότερο δυνατόν χάριν κοινωνικού συμφέροντος…Ευχαριστούμε…]

Πώς καταλήγουν οι άνθρωποι να επιλέγουν? Υπάρχει άραγε η ευχέρεια της επιλογής? Ή μήπως υπάρχει μία συμπαντική συνωμοσία, ένα αδιανόητο κατεστημένο που παίζει με τον ανθρώπινο νου και την έννοια της πραγματικής ελευθερίας...
Αποτελεί γενική παραδοχή, πως η δυνατότητα της επιλογής καθορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Όμως, μήπως η επιλογή έχει γίνει ήδη για αυτόν και απλά οι συγκυρίες τον κατευθύνουν έτσι ώστε να αναγκαστεί να ακολουθήσει τον δρόμο που νομίζει ότι ελεύθερα επιλέγει??

Τέτοιες μαλακίες σκέφτονταν στο μισοσκόταδο του μικρού του δωματίου αναλώνοντας τις ατελείωτες μοναχικές του ώρες σε σκέψεις που δεν είχαν αρχή ή τέλος, μεγεθύνοντας την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα ήταν ένας άνθρωπος «στερεότυπο»…κοινός σαν όλους τους άλλους. Κατά φαντασία ιδεολόγος, επιλεκτικά ευγενικός και πρωτόγονα εγωιστής (πρωταρχικό χαρακτηριστικό που κάποτε γεννούσε τον φιλάνθρωπο μέσα του, εκτός βέβαια από τις φορές που έπιανε το τιμόνι). Χωρίς ιδανικά και με παιδικά πρότυπα τους ήρωες βιντεοπαιχνιδιών και cartoon επέδειξε από πολύ νωρίς μια ανησυχητική ροπή προς τη βία. Στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών τον είχαν «συλλάβει» οι κάμερες του STAR, ταμπουρωμένο μαζί με άλλους νταγλαράδες πίσω από το «άσυλο» του Πολυτεχνείου, να πετάει μολότοφ στα όργανα της τάξης. Από τότε, όποτε συστήνονταν δεν ξέχναγε ποτέ να αναφέρει ότι «πήγε Πανεπιστήμιο» (παρόλο που μετα-βίας είχε βγάλει την τελευταία τάξη του Λυκείου) και έτσι θεωρούταν ο μορφωμένος της παρέας με αποτέλεσμα ο λόγος του να αποτελεί αναμφισβήτητη αλήθεια στους κύκλους του.
Έμοιαζε «τελειωμένη υπόθεση», άλλη μία ζωή χαμένη χωρίς νόημα. Ήταν ωστόσο εντυπωσιακή φιγούρα και τον διέκρινε το ανεκμετάλλευτο ως τότε ταλέντο να διακρίνει τις επενδυτικές ευκαιρίες. Η γνωριμία του με την Μαρίκα θα του άλλαζε την ζωή … «Τον έφερε στον ίσιο δρόμο», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στις φιλενάδες της χαχανίζοντας…

Ήταν δύσκολη μέρα και το τρεμόπαιγμα της φλόγας στο μισοσκόταδο είχε μια μεθυστική επίδραση… Όλες οι σκέψεις του συγχωνεύονταν και οδηγούνταν προς ένα θόλό «Fade out», σαν αυτό που έκαναν οι ταινίες του 60 πριν το «THE END», οδηγώντας τον στην αγκαλιά του Μορφέα, ο οποίος κατά περίεργο τρόπο, αντί για την τυπική μορφή ελληνικής θεότητας, εμφανίζονταν ως μαυριδερός νταγλαράς με δερμάτινα ρούχα που κρατούσε δύο χαπάκια και τον αποκαλούσε Keanu…”Who the fuck Is Keanu”?? Αμέσως, το βαθύ σεξιστικό ένστικτό του, δημιουργούσε συνειρμικούς συσχετισμούς χρωματισμού και μεγεθών και πάλευε να ελευθερωθεί από την αγκαλιά του τρομακτικού αράπη… Μ’ ένα σάλτο εκσφενδονίζονταν ξανά στην πραγματικότητα και πάλι από την αρχή… Το πραγματικό, συγχωνεύονταν με τον κόσμο των ονείρων και αυτός ακροβατούσε μεταξύ 2 κόσμων… Αποφάσισε να σταματήσει να καίει αυτά τα παράξενα ινδικά αρωματικά stick….

Μετά από αρκετά REM (Rapid Eye Movement) and NREM (non-REM) αποφάσισε να διακόψει το περίεργο παιχνίδι που του έπαιζε το ταραγμένο του μυαλό και να ξεγελαστεί με το «χαζοκούτι» όπως έλεγε όποτε αναφέρονταν στην TV…Πάτησε ένα κουμπί στην τύχη και αμέσως ακούστηκε η ενθουσιώδης φωνή κάποιου παρουσιαστή…Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι να εμφανιστεί και η εικόνα… Η ματιά του άστραψε!! «Ελευθερία!!!». Μία δίμετρη θεά περπατούσε (έστω και ως εικόνα) στο σαλόνι του… Αισθάνθηκε λες και παρακολουθούσε τηλεπαιχνίδι με θέμα «η χειραγώγηση της αντρικής όρασης»! Η δίμετρη καλλονή παρέλαυνε περήφανα μπροστά του, ενώ η 42άρα οθόνη του αγωνίζονταν να χωρέσει το αβυσσαλέο της μπούστο. «Ελευθερία!!» ξαναφώναξε ο παρουσιαστής και ο κάμεραμάν αμέσως ζούμαρε ανελέητα στο χυμώδες μπούστο που ταλαντεύονταν ελαφρώς σε κάθε βήμα αιχμαλωτίζοντας σύσσωμο το αντρικό κοινό ξυπνώντας αναμνήσεις από την βρεφική ηλικία… «Βρέ πώς εξελίχθηκαν τα τηλεπαιχνίδια!» αναρωτήθηκε… Φαντάζονταν ένα δωμάτιο γεμάτο ιδιοφυΐες της ΝΑΣΑ να δουλεύουν υπερωρίες για να βρεθεί τρόπος να χωρέσει «όλο αυτό» μέσα σε ένα τόσο μικρό σουτιέν! Πιεσμένα με αδιανόητο τρόπο, έσπρωχναν την αραχνοΰφαντη δαντέλα τόσο απειλητικά που έδιναν την εντύπωση πως η προσφώνηση «Ελευθερία» δεν αναφέρονταν στο όνομα της κοπέλας, αλλά στην πρόθεση του ατίθασου λιπώδους ιστού! Με ένα σάλτο μπήκε στην τηλεόραση και πήρε την θέση του ξενέρωτου παίχτη…«ΕλευθερίΑΑΑΑΑΑΑ» και ξαφνικά «ΤΣΑΦΦΦΦ!!!»…Σπάσαν οι μπανέλες και όποιον πάρει ο χάρος, και αυτός ήταν εκεί, ηρωικός και πρόθυμος να γίνει θυσία μην χάσει την ζωή του κανένας αθώος…Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό το μικρό στήθος της Μαρίκας…. «Γαμώ την τύχη μου!!»…Αλλάζει κανάλι…

«Έχεις Κάψες? Στείλε ΧΥΣ2 στο 4580…»

ΑΜΑΝ!!! Γούρλωσε το μάτι του! Αισθάνονταν περικυκλωμένος!! Και ήταν μόλις 19:00 το απόγευμα… νοστάλγησε τις εποχές που τέτοια ώρα ο Φώσκολος ήταν φιλοξενούμενος σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό και η Softex έκανε Limit up στη Σοφοκλέους πουλώντας χαρτομάντιλα. Αφέθηκε να παρασυρθεί σε μία ανεξέλεγκτη πορεία του νού στα παλιά, τότε που ήταν περιζήτητος εργένης…

Αυτό ήταν…τώρα είχε ξυπνήσει για τα κάλά και μαζί ξύπνησε και το τέρας που κοιμόνταν βαθιά μέσα του…Αισθάνθηκε το βάρος των 40 ετών να τον συνθλίβουν… «Γερνάω και δεν έχω ζήσει τίποτα!!»

Έχεις Κάψες? Στείλε ΧΥΣ2 στο 4580…

Άνοιξε την ντουλάπα του και κοίταξε διστακτικά το παλιό του κοστούμι. Παρέμενε και αυτό εκεί, περιμένοντας υπομονετικά την μοναδική στιγμή του χρόνου, κάθε πρωτοχρονιά, για να ξεκρεμαστεί και να κάνει μία βόλτα, όχι πολύ μακριά, ένα δωμάτιο παραδίπλα…στο σαλόνι του μικρού τους σπιτιού.

Κοντοστάθηκε σαν πολεμιστής που κοιτάζει την παλιά του πανοπλία πριν την χρησιμοποιήσει πάλι για τελευταία φορά. Το μυαλό του ξέκλεψε πάλι λίγο χρόνο για ένα φευγαλέο flash back…στις disco και τους ξέφρενους ρυθμούς των Bee Gees … “Saturday night fever”. Η ματιά του άστραψε. Άπλωσε το χέρι και ξεκρέμασε το εισιτήριό του στην νεότητα. «Απόψε…θα τα σπάσω….»

-------------------------------------------

Ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα ράγισε την σιωπή της νύχτας…ο φετιχιστικός και βαρύς ήχος της ψηλοτάκουνης γόβας αποτελείωσε την σιωπή σαν μανιακός δολοφόνος που μπήγει το ακονισμένο του μαχαίρι στο ανυποψίαστο θύμα…ξανά και ξανά και ξανά…Μία καλοστημένη, γεμάτη χάρη, γυναικεία σιλουέτα διαγράφονταν στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας ενώ έβγάζε χωρίς βιαστικές κινήσεις τα ρούχα της…
Η Μαρίκα ήταν γύρω στα 35. Το όνομά της αποτελούσε ατυχή επιλογή των γονιών της καθώς καμία σχέση δεν είχε με το εντυπωσιακό παρουσιαστικό της…Γυναίκα προσεγμένη, με χάρη και στυλ. Ήξερε όλα τα φετίχ των αντρών και το χειρότερο ήταν ότι της ταίριαζαν γάντι. Έπαιζε τους άντρες στα δάχτυλά της. Ο συνδυασμός του ύψους της και του επακόλουθου της μακροχρόνιας συνδρομής στα μαθήματα Γιόγκας της Πετρουλάκη δημιουργούσε μια εκρηκτική παρουσία που ξεχείλιζε από θηλυκότητα! Το εκπληκτικό της χαμόγελο, τα μακριά καστανά της μαλλιά και τα γατίσια μάτια της απλά ήταν το κερασάκι στην τούρτα…

«ΑΝΤΩΩΩΝΗΗΗΗ???»

Καμία απόκριση…

ξαναπροσπάθησε δεύτερη φορά

και τρίτη …

αλλά κάθε φορά είχε το ίδιο αποτέλεσμα… Σιωπή!

«Περίεργο!» ψέλλισε και βγήκε από την κρεβατοκάμαρα… Κοίταξε όλα τα δωμάτια ένα-ένα αλλά πουθενά ο Αντώνης…. Συνήθως τον έβρισκε απορροφημένο στο Playstation και γούσταρε αυτή την αδιαφορία… αισθανόταν πως έπρεπε να τον διεκδικήσει από κάποιον αντίζηλο, ακίνδυνο ασφαλώς, αλλά παρόλα αυτά παρέμενε αντίζηλος! Δεν είχε συνηθίσει στην απουσία του άντρα της, αλλά μέσα στα χρόνια είχε καλλιεργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης που δεν την έκανε να ανησυχεί…άναψε την τηλεόραση και έμεινε έκθαμβη… «ΠΑΡΕ ΜΕ ΤΩΡΑ…090-2800100». Πρώτη φορά έπιανε τον Αντώνη να βλέπει τσόντα μόνος του… Μέχρι τώρα τις έβλεπαν μαζί, σκηνοθετώντας μάλιστα μία μικρή περίληψη στο τέλος του έργου με την προσωπική τους Sony Digicam. Έπειτα πήγαιναν την κασέτα στον Θανάση, τον παιδικό τους φίλο που είχε και VHS με DVD για να μετατρέψουν την κασέτα σε ψηφιακή μορφή. Ο Θανάσης ήταν gay και έτσι ήταν ακίνδυνος…. Η τηλεόραση συνέχιζε να «βογκάει» και ο Αντώνης δεν είχε αφήσει το παραμικρό ίχνος για το πού μπορεί να βρίσκεται…

«Δεν βαριέσαι» ψέλλισε και έπιασε τον δονητή….