Tuesday, January 16, 2007

THE CYCLE OF LIFE: AN ORDINARY LIFE - Part II: Conclusion


A God Forsaken Sequel From:
THE CYCLE OF LIFE - part I: AN ORDINARY LIFE [Intro...]



«Γιατι αν είστε όλες σας σωστές δεν θα υπήρχαν άντρες μές στις φυλακές,

γιατί αν είσαστε όλες σας σωστές δεν θα μετρούσαμε ατέλειωτες πληγές»


…τραγουδούσε και το ένιωθε! Χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή, αισθανόταν ο πιό αδικημένος άνθρωπος του κόσμου! «Σήμερα παίρνω εκδίκηση για όλες τις φορές που έχω καταπιεστεί, για όλες τις υποχωρήσεις που έχω κάνει, για τις αδικίες που έχω υποστεί!!»…Και δώσ’ του τα γαρύφαλλα και δώσ’ του τα κεράσματα στο διπλανό τραπέζι και να και «στις υγειές μας» με το απέναντι γυναικείο bachelor… Τι εννοούσε μόνο αυτός ήξερε… Ποτέ δεν είχε αδικηθεί, ποτέ δεν καταπιέστηκε, ποτέ δεν υποχωρούσε και όλοι ξέρανε τι εγωιστής ήταν! Ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν ξεχώριζε το δεξιά από το αριστερά του…Η δυνατή μουσική συνέβαλλε στο αίσθημα αποπροσανατολισμού που του δημιουργούσε το ποτό και του δημιουργούσε μία απίστευτη ευφορία…


«ΑΑΑ-ΝΤΩΩΝ’!!!»…

Σαν να του φάνηκε πως άκουσε το όνομά του…


«ΑΝΤΩΝΗΗΗΗΗ! ΕΔΩ!!!».


Τα φιλαράκια είχαν ήδη κάνει τις συστάσεις…Οι αδέσμευτες του διπλανού bachelor αντί να περιμένουν την νύφη να “σφυρίξει” το παραδοσιακό Jump ball της ανθοδέσμης που θα “ορμήνευε” ποια θα ήταν η επόμενη νυμφευόμενη, αποφάσισαν να επισπεύσουν λίγο τα πράγματα και να πάρουν την μοίρα στα χέρια τους.


«Γειά σου…με λένε Ελένη»


Αισθάνθηκε τον λαιμό του να στεγνώνει και το μυαλό του να γυρνάει σαν κάδος πλυντηρίου ανακατεύοντας τις λέξεις και τις φράσεις προκαλώντας ένα συνοθύλευμα ασυναρτησιών…Ήθελε να κάνει εντύπωση και όσο και αν προσπαθούσε, καμία από τις “προτεινόμενες” απαντήσεις δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική για την απλή αυτή πρόταση…Ξεκίνησε μία διαδικασία αξιολόγησης της κάθε πιθανής απάντησης που διήρκησε αρκετά ώστε να τον φέρει σε αμηχανία…πήρε βαθιά ανάσα για να κερδίσει λίγο χρόνο…


Η πληθωρική ξανθιά γέλασε διασκεδάζοντας εμφανώς με την αμηχανία του …

«Εσύ πρέπει να είσαι ο Αντώνης…» είπε και τον ακούμπησε στοργικά στον ωμό κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά του, σαν να του έλεγε «Δεν πειράζει, το έχω συνηθίσει πιά…»


Το μυαλό του, είχε θολώσει, μα η ανάμνηση της «Ελευθερίας» ξεχώριζε πεντακάθαρα από το θολό background και η Ελένη ήταν ό,τι πιο κοντινό στο αντικείμενο του πόθου του... Το ένα έφερε το άλλο και η παρέα σιωπηλά μοίρασε τους…παρτενέρ σχηματίζοντας ζευγαράκια για το υπόλοιπο της νύχτας…


«Στα ‘δωσα όλα και έμεινα στον άσσο»…οι λουλουδούδες πήγαιναν και έρχονταν! Οι σαμπάνιες τον έλουζαν και για μία ακόμα φορά ήταν ο βασιλιάς του Σαββατόβραδου! Μα ακόμα και οι βασιλιάδες έχουν ανάγκες…Η φύση τον καλούσε…μάζεψε τον εαυτό του και κακήν κακώς έφτασε στην είσοδο της τουαλέτας όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα δίλλημα...Αμέσως θυμήθηκε την στρατιωτική του θητεία και τις συμβουλές του Γιώργου, του μόνιμου επιλοχία που τα έπιναν παρέα…


«Η μεσαία είναι η σωστή! Η μεσαία…Πάντα η μεσαία…».


"Α, ρε Γιωργάρα!!" αναφώνησε και έψαξε για μία άδεια λεκάνη. Τώρα σκεφτόταν τα κατορθώματα του και ένα χαμόγελο αυτοεπιβράβευσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Άρχισε να σφυρίζει το ζεϊμπέκικο που του άρεσε...Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα απο έναν ανάρμοστο για τον χώρο ήχο... Το ρυθμικό περπάτημα που ηχούσε στους τοιχους των αντρικών WC, δεν μπορούσε ανήκει σε αντρικά παπούτσια... "Πού πάς κοπέλα μου?" σκέφτηκε και θυμήθηκε την νέα του γνωριμία..."Μην αφήσουμε και το Ελενάκι να περιμένει…" και έκανε να μαζευτεί μα πριν προλάβει να κουμπωθεί η πόρτα άνοιξε και η θελκτική ξανθιά χρησιμοποιούσε την γλώσσα της για πράγματα που δεν είχαν καμία σχέση με την ομιλία….


Η Μαρίκα κοίταξε το ρολόι της για μία ακόμα φορά και η αγωνία της είχε αρχίσει να αναμειγνύεται με μικρές δόσεις θυμού. Είχε ήδη μιλήσει στο τηλέφωνο με όλους τους φίλους, τα νοσοκομεία και τα αστυνομικά τμήματα της πόλης. Απεγνωσμένη καθώς ήταν και μην ξέροντας τι άλλο να κάνει προσπαθούσε να μαντέψει πού μπορεί να βρίσκεται διακόπτοντας πού και που την σκέψη της ευχόμενη να φροντίσει να έχει καλή δικαιολογία αλλιώς θα του έσπαγε τα πόδια ala "Steven Kings Misery"… Μην αντέχοντας άλλο την αγωνία της αναμονής, αποφάσισε να κάνει μία βόλτα από τα γνωστά τους στέκια μήπως τον είχε δει κανείς…Έκανε εκτροπή όλα τα τηλέφωνα στο κινητό της και έγραψε ένα μήνυμα μην τυχόν γυρνούσε ο Αντωνάκης όσο αυτή δεν ήταν εκεί…

----------------------------------------

«Ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας κι απόψε…Καλή σας ημέρα!!»

Το μαγαζί έκλεινε και ο Αντωνάκης αγκαλιά με την Ελένη βγήκαν από το κέντρο… Η παρέα είπε ένα βιαστικό καληνύχτα και χώρισε, αφού για τους ανύπαντρους το γλέντι θα συνεχίζονταν σε προσωπικό επίπεδο… Ο Αντώνης τρέκλιζε και η Ελένη φαινόταν να διασκεδάζει με τον άγαρμπο βηματισμό του!!


«Είσαι σίγουρος πως μπορείς να οδηγήσεις??»

«Σι-ου-ότατοςςς…»


Μέσα στην ζάλη του αλκοόλ, το τραγικό καταντούσε αστείο και το αίσθημα ευθύνης απουσίαζε παντελώς…Τον υπέβαλλε σε ένα πρόχειρο αλκοτέστ, όχι για να δεί αν έχει μεθύσει, αλλά για να παρατείνει την διασκέδασή της…


«Σήκωσε το ένα πόδι…Βάλε το αριστερό δάχτυλο στην μύτη…ΟΧΙ μέσα ρε βρωμιάρη! Πάνω!!»


Αποτύγχανε παταγωδώς σε κάθε δοκιμασία, αλλά τουλάχιστον γέλασαν…Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το σπίτι….

------------------------------------------

Το ταξί σταμάτησε από λάθος στην απέναντι μεριά του δρόμου.

«δεν πειράζει…σταματήστε εδώ…θα περάσω απέναντι από την διάβαση»


Ο ταξιτζής πήρε τα χρήματα και έφυγε…Άλλωστε μόνο αυτά τον ένοιαζαν…Την ήξερε την περιοχή αλλά δεν ασχολήθηκε να προειδοποιήσει… «Άνθρωποι της νύχτας…» έλεγε. «Ό,τι και να πάθουν τους αξίζει…εμείς να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά και αυτοί το μυαλό τους στην διασκέδαση…» και γυρνούσε δύο βόλτες το κεχριμπαρένιο του κομπολόϊ με αγανακτισμένο ύφος. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι «οι άνθρωποι της νύχτας» είναι που του κάνουν «σεφτέ». Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να ποντάρει κάθε Κυριακή στο "13", τον αγαπημένο του αριθμό στο τραπέζι της ρουλέτας...


Η Μαρίκα κοιτάζοντας την υπόγεια διάβαση ένιωσε τον εαυτό της διχασμένο ανάμεσα σε δύο επιλογές… «Να περάσω ή όχι?» …και όσο κοντοστέκονταν όλο και πιο πολύ έγειρε προς την δεύτερη επιλογή… «Και τι θα κάνεις? Θα πάρεις ταξί? Ας μην κατέβαινες!». Συζητούσε με τον εαυτό της περιορίζοντας τις εναλλακτικές της. Τελικά η απόφαση πάρθηκε. Στο πρώτο βήμα δεν υπήρχε γυρισμός μα και με κάθε βήμα ο φόβος της μεγάλωνε…Το κρύο πορσελάνινο πλακάκι που λούζονταν από το πρασινωπό αχνό φώς είχε μία απόκοσμη αισθητική…Τα σπασμένα πλακάκια και τα graffiti φανέρωναν πως η διάβαση χρησιμοποιείται συχνά, αλλά από ανθρώπους τους οποίους δεν θα ήθελε να συναντήσει… Ο φόβος της είχε γίνει τόσο έντονος που κάποιο αδέσποτο σκυλί στο βάθος της διάβασης της γάβγισε απειλητικά…Κοκάλωσε! Ο σκύλος έφυγε και αυτή κοντοστάθηκε λίγο για να ηρεμήσει… «Ορίστε χαζή…τίποτα δεν μπορεί να συμβεί…»…Πήρε μία βαθιά ανάσα και σήκωσε το βλέμμα της για να συνεχίσει…Από την άλλη άκρη έμπαινε ένας ψηλός άντρας…Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω μα δεν το έκανε! Συνέχισε το περπάτημα…αισθάνονταν τη ματιά του να έχει καρφωθεί πάνω της…άρχισε σιγά σιγά να την καταλαμβάνει πάλι ο πανικός...κάθε της βήμα, έμοιαζε με αιωνιότητα… «Ιδέα μου θα είναι πάλι» σκέφτηκε διασκεδάζοντας τον εαυτό της…Προσπάθησε να κρατήσει το βλέμμα της ευθεία, να μην συναντηθούν οι ματιές τους, μα αυτός είχε άλλους σκοπούς…Στα λεπτά που ακολούθησαν η ομορφιά και η θηλυκότητα της μεταμορφώθηκαν σε στοιχειά που την καταράστηκαν και τα δάκρυα ποτάμια που έτρεχαν στο αιματοβαμμένο πάτωμα…

-----------------------------------------------

«Μωράκι μου….μή σταματάς…»


Το παράνομο ζευγαράκι έκανε προθέρμανση με προπονητή την Ελένη, ενώ το αυτοκίνητο κινούταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην οδό ταχείας…Ο Αντωνάκης στο τιμόνι είχε ακόμα αυτή την βασιλική αίσθηση και ας άκουγε συνέχεια κορναρίσματα και βρισίδια… «Κορνάρετε εσείς…πού να ξέρετε…» … Η Ελένη έκανε καλά την δουλειά της…τόσο καλά που τα βλέφαρα του Αντωνάκη έκλεισαν ακούσια από ευχαρίστηση…Ένας θόρυβος και ένα τράνταγμα…ένα κορνάρισμα και το στρίγκλισμα των ελαστικών…


Οι λαμαρίνες είχαν γίνει ένα και το συνεργείο της πυροσβεστικής έκοβε με το ειδικό εργαλείο τα σίδερα για να απεγκλωβίσει τον μοναδικό επιζώντα... Βογκούσε από τους πόνους και τα άκρα του κουνιόνταν σπασμωδικά από την ακατάσχετη αιμορραγία…Οι επιβάτες του αντίθετα διερχόμενου οχήματος για κάποιους ήταν πιο άτυχοι, για κάποιους πιο τυχεροί…Ανήμπορος να αντιδράσει, άκουγε το λαϊκό δικαστήριο να συνεδριάζει γύρω του…


«Αποκλείεται να τα καταφέρει…ευτυχώς οι άλλοι πήγαν μία και έξω…»,

«Να ζήσει ο αλήτης για να τον πηδήξουν στην φυλακή…τι του φταίγανε τα παιδάκια?»


Τα μάτια κλείσανε…δεν άντεχε άλλο…

------------------------------------------------

Το μόνο που άκουγε γύρω του ήταν τα μηχανήματα του νοσοκομείου…προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του…κατάφερε να ανοίξει το αριστερό. «Τι έγινε? Πώς έγινε?? Η ΕΛΕΝΗ??». Ξέσπασε σε κλάματα μα ο πόνος δεν του επέτρεψε να συνεχίσει…άρχισε να ψηλαφίζει το σώμα του, να δεί αν είναι αρτιμελής, κοιτάζοντας γύρω του για να σχηματίσει μία εικόνα του χώρου όπου βρίσκονταν…Στο δωμάτιο ήταν μόνο αυτός και άλλη μία γυναίκα. Εστίασε πάνω της για να διαπιστώσει τι μπορεί να είχε πάθει…Το χέρι του τώρα έφτανε πάνω από το ακρωτηριασμένο αριστερό του πόδι μα αυτό τώρα δεν είχε καμία σημασία.


«ΓΙΑΤΡΕΕΕΕΕ!!! ΓΙΑΤΡΕΕΕΕΕ!!!!»

Φώναζε με όλη του την δύναμη αγνοώντας τους πόνους!

Η νοσοκόμα μπήκε στον θάλαμο με την ηρεμιστική ένεση στα χέρια…

«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ!! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ??? ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!! ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ???»

¨Ηρεμήστε τώρα κύριε…ηρεμήστε» του είπε η νοσοκόμα προσπαθώντας να βγάλει τον αέρα από την ένεση…

«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΝΕΣΗ…ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΕΛΩ!! ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ???»

«Δεν ξέρουμε κύριε…» του απάντησε η νοσοκόμα με ήρεμη φωνή …. «δεν βρήκαμε κάποιο στοιχείο πάνω της…θύμα βιασμού, την βρήκαν πολύ αργά σε μία υπόγεια διάβαση στην παραλιακή…δεν νομίζω να τα καταφέρει…»


Έμεινε να την κοιτάει…Το πρόσωπό της δεν θύμιζε σε τίποτα την γλυκιά κοπέλα που ήξερε όμως το τατουάζ με το όνομά του στον καρπό, ακριβώς κάτω από το σημείο που έβαζε το ρολόι της δεν του άφηνε αμφιβολίες…Τα δάκρυα θόλωσαν την ματιά του ενώ συνέχιζε να την κοιτάει όσο ακόμα μπορούσε να αντιστέκεται στην επίδραση του ηρεμιστικού…Τα βλέφαρά του βάρυναν μα αυτός έμεινε να την κοιτάει με ύφος που ζητούσε συγχώρεση…Το τραγούδι τους ηχούσε τώρα στο μυαλό του που ζητούσε διέξοδο στην λύτρωση…


Τα μάτια κλείσανε…δεν πονάει πιά…τώρα πιά τίποτα δεν έχει σημασία…σηκώνεται και ρίχνει μία ματιά στα δύο κρεβάτια…ένας άντρας και μία γυναίκα…πλησιάζει το παράθυρο…βγαίνει έξω και γυρίζει για να ρίξει μια τελευταία ματιά στους δύο νέους…μια αόρατη δύναμη τον τραβάει…το νοσοκομείο αρχίζει να απομακρύνεται…απο μακρυά βλέπει γιατρούς και νοσοκόμες να μπαίνουν βιαστικά στο δωμάτιο φωνάζοντας και κουνώντας τα χέρια…αυτός συνεχίζει να απομακρύνεται…προορισμός του τα αστέρια … τα αφήνει όλα πίσω του μαζί με το άψυχο κορμί του….

7 comments:

satya said...

Παρόλο που τη βάρεσα τη στεναχώρια πρωί πρωί, ο τρόπος γραφής σου μου αρέσει!! να μην είχα και ανάμεσα αυτά τα "endif" να μου σπάνε τα νεύρα θα ήταν καλύτερα...

Και για να έχουμε καλό ερώτημα.. πού θα χρησιμοποιούσες το όνομά μου??? Θα γινόμουν εγώ η Ελένη??? Να τσιρίξω???

Downhill.... said...

@parallel2004 - καλορε ρε αλλά αφού ξέρεις και διαβάζεις ελληνικά διάβασε και αυτό...ΟΟΟΟΧΙΙΙΙ!!!! (αμάν αυτά τα spam! και στα blog εξαπλώθηκαν?)

@satya - endif?? δεν μου βγάζει κάτι τέτοιο...Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα...θα σε αποζημιώσω με leading part στο άλλο sequel με τον γιατρό... Oxi ελένη! Η Ελένη είναι πιασμένη!! Εσύ θα αποκτήσεις άλλο ρόλο!!

kabamaru said...

genika kataigistiko tha elega. to mono sigouro einai oti kathilwnei ton anagnvsti!!!
eidikotera mou arese polu o tropos afigisis.
prosmenw sto mellon kai alla god forsaken sequels

Anonymous said...

SNIF SNIF...polu sugkinitiko (katarameni Kolombia)...kai emena mou bgazei auta ta ekneuristika {endif} prin kai meta apo kathe quote..

Fight Back said...

Χα, κι εμενα παιζουν endif αλλα το ελεγα και με περναγαν για τρελον.
Λοιπον πολυ παπαρακος αυτος ο αντωνης και αυτο με την υπογεια διαβαση καποια ταινια μου θυμιζε, να δεις ποια ηταν, ποια ηταν..
Επισης μου αρεσε πολυ το τελος που πεθανανε ολοι.

mc said...

Άργησα να το διαβάσω και αποφάσισα ότι το σημερινό πρωινό στο γραφείο θα ήταν διασκεδαστικό. Αλλά εσύ με στεναχώρησες..Δε βαριέσαι, κι ο φίλος σου εξάλλου, τους σκοτώνει πάντα όλους.

Νόμιζα ότι τα EmptyParas endif ήταν δικά σου κι είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι κι εγώ.
Κάνε κάτι με το html σου.
Καλημέρα.

Downhill.... said...

παιδιά συγγνώμη αλλά δεν ξέρω για ποιό πρόβλημα μιλάτε οπότε δεν μπορώ και να το αντιμετωπίσω...

if !supportEmptyParasendif
if !supportEmptyParasendif

ευχαριστώ παρ'όλα αυτά για τα σχόλιά σας ...

if !supportEmptyParasendif

Θα κοιτάξω να διορθώσω τις ενοχλήτικές παρεμβάσεις [μάλλον κάτι παίζει με το copy paste απο word...