Monday, January 29, 2007

THE Oh…MEN….! Greek Version 2.1.23 beta



(The Long Lost Sequel of the classic thriller “THE OMEN”)


Γεννήθηκε μία βροχερή νύχτα στα σκαλιά της Καθολικής Εκκλησίας του άγονου νησιού, στην κορυφή του λόφου την ώρα που μαίνονταν η μεγαλύτερη καταιγίδα στα Ελληνικά χρονικά…Ο μοναδικός καλόγερος που είχε μείνει στην εκκλησία εκείνη την ώρα εξασκούσε την τέχνη του στο εκκλησιαστικό όργανο την στιγμή που η έγκυος γυναίκα πάσχιζε να απαλλάξει τα σωθικά της από αυτό που μέχρι τότε νόμιζε ότι θα ήταν το παιδί της! Οι σπαρακτικές κραυγές της χάνονταν στο βουητό της περίεργης καταιγίδας! Λίγα λεπτά αργότερα το κλάμα ενός μωρού ίσα που ξεχώριζε στο τσαλαβούτισμα της δυνατής βροχής…Προς στιγμήν οι φόβοι της υποχώρήσαν…Το κοίταξε με στοργή…Όμως τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία…Το βρέφος δεν αναζήτησε το μητρικό στήθος!! Άρπαξε τον ομφάλιο λώρο και τον έκοψε με τα καλοακονισμένα δόντια του…έπειτα έστρεψε σιγά-σιγά το κεφάλι του μέχρι το σατανικό του βλέμμα του να συναντηθεί με την έντρομη ματιά αυτής που απλά αποτελούσε το μέσο που του επέτρεψε να έρθει σε αυτόν τον κόσμο…Σχεδόν υπνωτισμένη η νεαρή γυναίκα σκαρφάλωσε στο περβάζι του περίγυρου της εκκλησίας…Η Καταιγίδα είχε κοπάσει αλλά ο αέρας ήταν ακόμα δυνατός…Τα αιματοβαμμένα ρούχα της δύστυχης νεαρής ανέμιζαν κάτω από το φως της πανσέληνου…Ο πάτερ Ιγνάτιος σε μία αναπάντεχη αστραπή είδε την σκιά της κοπέλας να ανεμίζει στο ημίφως…έτρεξε στο τζάμι και αντίκρισε την δύστυχη ύπαρξη να προσπαθεί να αντισταθεί στην μοίρα της… Άρχισε να κατεβαίνει βιαστικά από το κελί του φωνάζοντας για να ξυπνήσει και τους υπόλοιπους… Σε μία προσπάθεια να αποτρέψει το αναπόφευκτο, άνοιξε την κεντρική πόρτα φωνάζοντας…«Por favore seniora! NO! Come down!! Come Down!!»… Αυτή απλά γύρισε λίγο το κεφάλι και ψιθύρισε ένα σιγανό “Beware! He’s not what…!” μα πρίν προλάβει να τελειώσει την πρόταση της χάθηκε στη νύχτα! O πάτερ Ιγνάτιος έτρεξε αλλά το μόνο που αντίκρισε ήταν τα αδυσώπητα μαύρα νερά του αιγαίου να χτυπάνε με μανία τα βράχια….

Ο αέρας κόπασε και το κλάμα ενός μωρού ακούστηκε πίσω από τα σκαλιά της εκκλησίας…Ο πάτερ Ιγνάτιος έσκυψε και σήκωσε το μωρό…οι επιλογές ήταν περιορισμένες…
-«Πώς θα το ονομάσουμε» ρώτησε ο Ηγούμενος…
-«δεν ξέρω…» απάντησε ο Ιγνάτιος…
-«Σε λόφο δεν γεννήθηκε?» Κάτι που να θυμίζει λόφο…κάτι που να τελειώνει σε …hill….
Ο ουρανός βρόντησε για μία ακόμα φορά…

Let him who has understanding reckon the number of the beast…
For it is a human number…666 “Dunhill the beast”

--------------------------

1π.μ. 24/2/2006…Καπετάνιε…πώς βρέθηκε αυτός ο φάρος εδώ?? Πού είμαστε?? Ο καπετάνιος σήκωσε τα κιάλια και η μορφή του πήρε μία ανησυχητική έκφραση που τρόμαξε τον Α’ Μηχανικό! Δεν είναι φάρος Nigel! Είναι…ο Αγ. Νικόλαος…ΚΑΙΓΕΤΑΙ!!!! Κοίταξε ξανά με τα κιάλια και είδε μία σκοτεινή φιγούρα να κατευθύνεται μακριά από τη φλεγόμενη εκκλησία… «Ένας επιζόντας!!!! ΕΝΑΣ ΕΠΙΖΟΝΤΑΣ!!!» φώναξε και ξανακοίταξε μέσα από τα κιάλια…Ο «επιζών» είχε κατεβάσει τώρα την κουκούλα και τον αντίκριζε κατάματα σαν να ήξερε ότι τον παρακολουθούν!…Ο πρώτος μηχανικός έμεινε άναυδος…αμέσως κατάλαβε πως ο νεαρός χρησιμοποιούσε ultrex…Έκθαμβος όπως ήταν και συνεχίζοντας να κοιτάει με τα κιάλια, τέντωσε το χέρι όλο δέος σε μία υπνωτισμένη προσπάθεια να χαϊδεψει το φρεσκολουσμένο μαλλί με αποτέλεσμα να μην προσέξει το πελώριο κύμα που κατευθύνονταν προς τα πάνω τους…Το κύμα χτύπησε με μανία το πλοίο και του άλλαξε την πορεία…Στα επόμενα δευτερόλεπτα το επιβατηγό «Σάμινα » παραδίνονταν στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου…
Ο νεαρός Dunhill, εκείνο το βράδυ είχε βάλει σκοπό να ξεκινήσει την αλυσιδωτή αντίδραση που θα έφερνε το τέλος της ανθρωπότητας, αλλά δεν υπολόγισε όλους τους παράγοντες αυτού του κόσμου…Κανείς δεν μπορούσε να διαφωνήσει με το γεγονός οτι από την γενιά των ανθρώπων, κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στον τρομερό Dunhill. ‘Ομως η ανθρωπότητα θα έβρισκέ σύμμαχό στο πρόσωπο του προαιώνιου εχθρού της…Τα μικρόβια και οι ιώσεις, οι μικροσκοπικοί αυτοί οργανισμοί που «δεν μασάνε μία» και «τρώνε λάχανο» ακόμα και τρίποδους εξωγήινους, δώσανε παράταση στην ανθρώπινη φυλή! Φρεσκολουσμένος όπως ήταν, ο νεαρός Dunhill άρπαξε ένα γερό κρυολόγημα που τον εξασθένησε…

----------------------------------

Χάνοντας την ευκαιρία που δίνεται μία φορά κάθε 10 χρόνια, ο υποχθόνιος Dunhill αποφάσισε να λουμώσει μέχρι η ανθρωπότητα να πειστεί ότι δεν υπάρχει…Εν τω μεταξύ, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος δεν κατακτείται με πολέμους αλλά με την δύναμη του χρήματος, σπούδασε λογιστικά αλλά επειδή η ανεργία τον τρομοκρατούσε, για καλό και για κακό έπαιζε Τζόκερ κάθε Κυριακή, ενώ δεν παρέλειπε τις επισκέψεις στο Καζίνο της Πάρνηθας… Από σύμπτωση δημιούργησε τον καπνοπαραγωγικό κολοσσό Dunhill και έβγαλε τρελά φράγκα…Τώρα ήταν πιο κοντά στον στόχο του από ποτέ! 666 ώρες έμεναν μέχρι το τέλος άλλης μίας δεκαετίας και το πεπρωμένο του θα ολοκληρώνονταν…Όμως, το ισχυρό κίνημα των αντικαπνιστών πέτυχε καίριο πλήγμα στην βιομηχανία του καπνού με αποτέλεσμα ο κολοσσός Dunhill να χρεοκοπήσει και να πουληθεί στην μονή της Αγ. Λαύρας στο Σούνιο…Τι ειρωνεία!! Τι άλλο έμενε γι’ αυτόν στην ζωή? Αποφάσισε να αυτοκτονήσει…μπήκε στο ίντερνετ και αναζήτησε τρόπους οδυνηρού θανάτου…οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν σε μία διεύθυνση με την ονομασία «Αυτοκτονία με την μέθοδο του πνιγμού…η λύτρωση έρχεται μέσα από την αγωνία» … Πάτησε το Link και αντί για οδηγίες εμφανίστηκε μπροστά του το profil κάποιου blogger…Για άλλη μία φορά η μοίρα του επεφύλασσε άλλη πορεία… Διαπίστωσε πως το μέσο για την απόλυτη κυριαρχία και τον έλεγχο της γης ήταν τα BLOG!!!! Αποφάσισε να δώσει στην μίζερη ύπαρξή του άλλη μία ευκαιρία και έγινε blogger…Η επόμενη δεκαετία μόλις τώρα αρχίζει….

ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ…Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ…

Tuesday, January 16, 2007

MONTY PYTHON's OVERDOSED!

Αναγκάστηκα, λόγω ασθενείας, να μείνω φυλακισμένος τρείς συνεχόμενες μέρες με μοναδική παρέα εναν όχι και τόσο αγαπημένο φίλο, την τηλεόραση...Μεταξύ άλλων είδα για άλλη μία φορά τους γνωστούς αγνώστους να δίνουν με περηφάνια την γνωστή παράσταση τους ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16…ή μήπως ήταν ενάντια στην αστυνομία…ή γιατί έχασε η Πανάθα…ή γιατί η βενζίνη έχει ακριβύνει και δεν μπορούν πλέον να πετάνε όσες μολότοφ πέταγαν παλιά…!!
Όποιος και αν είναι ο λόγος, τους είδα, όλο τσαμπουκά, να πετάνε πέτρες στους αστυνομικούς και μετά με την χαρακτηριστική εκνευριστικά αυθάδη άνεση, να επιστρέφουν με το "Στην άκρη! Κρατάω βαριές σακούλες σούπερ μάρκετ" περπάτημα στην ασφάλεια του πανεπιστημιακού ασύλου! Κατά την επιστροφή τους, αν βρούνε και κανένα κάδο σκουπιδιών τον κλωτσάνε έτσι για να ξεδώσουν από την ρουτίνα…Τόσα χρόνια η ίδια κατάσταση…ένα στημένο θέατρο…
Μα φέτος σας παρουσιάζουμε κάτι διαφορετικό…μία αποκλειστική συνέντευξη ενός από τα ηγετικά μέλη των ταραχοποιών, τον κύριο Luiggi Vercotti…


-Πέστε μας λοιπόν, κύριε Vercotti…γιατί τα κάνετε όλα αυτά?
-(φτιάχνοντας το φυτίλι μίας μολότοφ) Κατ’ αρχάς να δηλώσω οτι εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση…
-Μα, τι λέτε?? Είστε ή όχι ηγετικό μέλος των γνωστών-αγνώστων…
-Ναι, εγώ είμαι…(sinister laughter …nudge nudge)
-Τότε?
-…. (wink wink…nudge nudge)
-Κύριε Vercotti δεν σας καταλαβαίνω…
-Say No More!! (nudge nudge…)
-Κύριε Vercotti, είστε ή όχι το κατάλληλο πρόσωπο που θα μας πει για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά??
-Ohh…You’re no fun anymore…Ε, να, θα βρούμε ένα επίκαιρο θέμα, όπως το άρθρο 16 ή τα γεγονότα του πολυτεχνείου, και θα ξεδώσουμε για άλλα θέματα όπως, γιατί έχασε η Ολυμπιακάρα ή γιατί δεν μου κάθεται το Κατερινάκι...Βλέπετε ο Φρόϋντ έλεγε να εξωτερικεύουμε τον θυμό μας, γιατί αν τον κρατάμε μέσα μας…
-Διαβάζετε και φρόϋντ!!?
-Διαβάζω ό,τι βρίσκεται γραμμένο πίσω από την πόρτα της τουαλέτας των δημόσιων λουτρών στο Σύνταγμα…
-Ναι… Στις τελευταίες αναταραχές, σας είδα σε ένα πλάνο όπου αφού πετάξατε μία πέτρα προς τα μάτ γυρίσατε και ρίξατε μία κλωτσιά σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο…γιατί το κάνατε αυτό?
-Έτσι…
-Δεν σκέφτεστε τον κάτοχο του οχήματος? Τί φταίει αυτός…
-Φταίει, έμμεσα, γιατί είναι και αυτός ένα γρανάζι του συστήματος, ένας λο-βο-το-μημένος υπαλληλάκος που δεν αντιδρά και άνθρωποι σαν αυτόν, με την στάση τους μας έχουν φέρει εδώ που είμαστε τώρα…και στο κάτω-κάτω γιατί να έχει αυτός αυτοκίνητο και εγώ όχι?
-Μάλιστα, και τους κάδους…γιατί τους καίτε?
-Αυτή είναι η κοινωνική μας προσφορά που παρέχεται προς τους πολίτες ως αντάλλαγμα για την προσωρινή ταλαιπωρία που προκαλούμε με το κλείσιμο των δρόμων…βλέπετε, συμπάσχοντας στο πρόβλημα αποκομιδής των σκουπιδιών του λεκανοπεδίου και με βάση τα βαθιά οικολογικά συναισθήματα που μας χαρακτηρίζουν αποφασίζουμε την καύση των σκουπιδιών…
-Μάλιστα, τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τις δύο πλευρές του νομίσματος…Κάποιοι βιάζονται να σας κατακρίνουν…τι έχετε να τους πείτε??
-Σας ΓαμΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤΙΤΙΙΤΙΤΙΤΤΤΤΤΤΤΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤΙΤΙΙΤΙΙΤ
-Ωραία…λοιπόοον…Κλείνοντας τι θα ζητούσατε από την κυβέρνηση αν σας δίνονταν η ευκαιρία?
-Όχι πολλά…να καταργηθεί η αστυνομία και να δώσουν τον εξοπλισμό τους σε εμάς, να υπάρχουν καλάθια με πέτρες σε κάθε σταθμό του μετρό και του ηλεκτρικού ώστε να τις πετάμε στα βαζελάκια που πηγαίνουν στο γήπεδο, να απελευθερωθεί το sex για τις ηλικίες κάτω των 18, δωρεάν ναρκωτικά, δωρεάν κόκα κόλες και ενσωμάτωση του αθλήματος «ρίψη μολότοφ» στους ολυμπιακούς αγώνες.
-Λογικά αιτήματα νομίζω…Να σας ευχαριστήσουμε που ήσασταν απόψε μαζί μας…
-Εγώ ευχαριστώ…τώρα γράφει…??
-Παρακαλώ??
-Η κάμερα?? Γράφει?? Μπορώ να πώ κάτι??
-Ναι, ασφαλώς…
-ΒΑΖΕΛΑΚΙΑ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ!!! (beavis & butthead laughter)

CUT, CUT, CUT!!
Τhat was not funny!!


AND NOW FOR SOMETHING COMPLETELY DIFFERENT….

Η παραγωγή σας ζητάει ελεεινά συγγνώμη…μετά από ένα πενθήμερο εγκλεισμού στο σπίτι και συνεχούς αναπαραγωγής Monty Python τα αποτελέσματα αποδεικνύονται καταστροφικά…Και όσο εγώ κάνω ένα διάλειμμα για ένα ακόμα monty επεισόδιο, εσείς καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε το….PAPARISE…….


IT'S NOT A COMMERCIAL...


IT'S A WHISPER IN THE DARK...


A DEMONSTRATION OF BLOG EVOLUTION...


THE FUTURE WITHIN YOUR GRASP


A NEW ERA EMERGES IN THE BLOG COMMUNITY...


WILL YOU FOLLOW?



PAPARISE THIS...DEFINATELY....

----------------------------------------

ΤΑΚ ΤΑΚΑ ΤΑΚ ΤΑΚ… Το μόνο που ακούγονταν στην ηρεμία της νύχτας ήταν ο ήχος από τα παπούτσια του στο λιθόστρωτο μονοπάτι και η κοφτή λαχανιασμένη ανάσα του…Τρέχει…αλλά για πού??? Ρίχνει μία γρήγορη ματιά γύρω του χωρίς να σταματάει…Η μεσαιωνική έπαυλη απομακρύνεται πίσω του και το πυκνό δάσος πλησιάζει όλο και πιο κοντά…Αριστερά του είναι ένα ποτάμι και δεξιά κάθετα κοφτερά βράχια! Δεν ξέρει που βρίσκεται αλλά ξέρει πως δεν πρέπει να σταματήσει το τρέξιμο…Δεν έχει άλλα περιθώρια…το δρομάκι τελειώνει και ο οξύς ήχος του ξύλου αντικαθίσταται από το θρόισμα των φύλλων…Το δάσος αυτό μοιάζει περίεργο αλλά δεν έχει άλλη διέξοδο… Πρέπει να το διασχίσει…δεν μπορεί να γυρίσει πίσω… «πίσω είναι….μα τι είναι πίσω???» αναρωτήθηκε, αλλά δεν ήθελε και να το πολυψάξει…Συνέχισε το τρέξιμο…Έτσι πρόσταξε το ένστικτο αυτοσυντήρησης…

Το φως του φεγγαριού μεγένθυνε τους φόβους του και ξεκλείδωνε ανησυχίες που κανονικά υπάρχουν μόνο στα παιδικά όνειρα…Συνέχισε με όλη του την δύναμη…δύναμη που ούτε ο ίδιος δεν φαντάζονταν ποτέ ότι κατείχε κι όμως! Συνέχισε την ξέφρενη πορεία του στο δάσος μα δεν έβλεπε να καταλήγει κάπου…Αισθάνθηκε την απόγνωση να τον κυριεύει…Δεν ήξερε που πηγαίνει και θεώρησε ανώφελο να συνεχίσει το τρέξιμο...Σταμάτησε να πάρει μια ανάσα…Η καρδιά του βρίσκονταν στα όριά της...Θα ήθελε να την σταματήσει να χτυπάει…Ήξερε ότι ο ήχος της θα τον προδώσει…δεν πρέπει να κάθεται εδώ…πρέπει να συνεχίσει…δεν έχει δυνάμεις…

Προσπαθεί να ηρεμήσει τον εαυτό του «Τόση ώρα τρέχω, πρέπει να είμαι ασφαλ…» μα πριν προλάβει να τελειώσει την σκέψη του ένας ξαφνικός θόρυβος ακούγεται πίσω του! Μετά δεξιά του, μετά ξανά πίσω του…Μία έκρηξη αδρεναλίνης οξύνει όλες τις αισθήσεις του μα αυτό δεν είναι αρκετό…μία άφατη στριγκλιά ακούγεται μέσα στο κεφάλι του και η περίεργη σκιά χίμηξε καταπάνω του…

-----------------------------

Πετάχτηκε πάνω καταϊδρωμένος μόνο για να ανακαλύψει ότι ήταν ένα ακόμα όνειρο…κοίταξε την ώρα…4:00π.μ. Πάντα την ίδια ώρα…Έπιασε το μπουκάλι berbon που είχε στο κομοδίνο του και ήπιε μερικές γουλιές…Αν και έβλεπε τα όνειρα αυτά από μικρό παιδί πάντα είχαν τον ίδιο αντίκτυπο στην ψυχολογία του…Οι γιατροί δεν έδωσαν ποτέ κάποια εξήγηση και τα αμέτρητα ηλεκτροσόκ και οι πειραματικές τους εξερευνήσεις δεν έφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα…Έτσι έχασε την πίστη του πρώτα στην επιστήμη και έπειτα στον Θεό…

Άναψε ένα τσιγάρο… Τράβηξε μία παρατεταμένη τζούρα και σηκώθηκε από το κρεβάτι του για να ρίξει μία ματιά στον δρόμο… Το τατουάζ του «Εκπεσσόντα Αγγέλου» κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της καλογυμνασμένης του πλάτης… Δεν χρειάστηκε να ανάψει το φως. Το παραμελημένο παραθυρόφυλλο δεν μπορούσε να μπλοκάρει αποτελεσματικά τα φώτα της πόλης. Η πινακίδα από νέον στην απέναντι μεριά του δρόμου τρεμόπαιζε αποκαλύπτοντας ανά διαστήματα μερικά από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ένα πρόσωπο τραχύ, αινιγματικό. “Stairway To Heaven”... «Ωραίος τίτλος για μπαρ» σκέφτηκε…Ο τίτλος καμία σχέση δεν είχε με την πραγματικότητα. Λιγοστός κόσμος μπαινόβγαινε σ’ εκείνο το αλλόκοτο μέρος. Πάντα άνθρωποι της νύχτας, αινιγματικοί και λιγομίλητοι…. Έβαλε ένα CD στο στερεοφωνικό και πάτησε το play. Οι πρώτες νότες του Born again τον παρέσυραν στις πιο σκοτεινές περιοχές του μυαλού του, αναμνήσεις που αν του δίνονταν η δυνατότητα, θα ξερίζωνε μία και καλή…



Boris Vallejo - The Fallen Angel

Θυμήθηκε την παιδική του ηλικία, τότε που είχε ακόμα την ελπίδα πως αυτή η ιδιομορφία του δεν ήταν κάτι το μειονεκτικό αλλά αντίθετα έκρυβε μία μυστική δύναμη που όταν οι συνθήκες θα ήταν κατάλληλες θα εξωτερικεύονταν…Έπαιρνε κουράγιο από τους ήρωες των κόμιξ που διάβαζε…Λιγομίλητοι και αυτοί, κλεισμένοι στον εαυτό τους, κάτω από το βάρος του ιδιόρρυθμου μυστικού τους, ζούσαν διπλή ζωή…Αυτός προς το παρόν είχε γνωρίσει την αδύναμη πλευρά του και περίμενε υπομονετικά να υποδεχτεί την λύτρωση…τον υπερήρωα που έκρυβε μέσα του…Την είχε αισθανθεί αυτή την δύναμη…θα έπαιρνε όρκο ότι την είχε αισθανθεί…κάποιες φορές, σε στιγμές που το πείραγμα των άλλων παιδιών καθρέφτιζε τα πιο πρωτόγονα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φυλής, ένιωθε μια δύναμη να γιγαντώνεται μέσα του… μα με το που σκέφτονταν να την εξωτερικεύσει μετατρέπονταν σε λαίλαπα, έρεβος, απόγνωση, σε κάτι απροσδιόριστο που έπρεπε να το σταματήσει πριν εξωτερικευτεί! Έτσι λούμωνε καταπιέζοντας για άλλη μία φορά τον εαυτό του υπομένοντας όλα τους τα καπρίτσια μέχρι να βαρεθούν…

ΗΑ ΗΑ ΗΑ,

ΑLLEN LE FANG is a fag!!

HA HA HA ….”

φώναζαν τραγουδιστά τα πιτσιρίκια και του την “χάριζαν” για μία ακόμα φορά….O Allen έμενε κάτω απογοητευμένος, προδομένος, αναθεματίζοντας τον αδύναμο χαρακτήρα του…Λίγες φορές του είχε δοθεί η ευκαιρία να γνωριστεί με την περίεργη αυτή δύναμη και κάθε φορά την αισθάνονταν όλο και πιο αχνή…Μα πάντα επέλεγε να την αγνοήσει μέχρι που κάποτε χάθηκε…όχι όμως και τα όνειρα…τελικά τα λόγια των ψυχολόγων τον έπεισαν…Its all in your head boyits all in your head

Αποφάσισε να κατέβει για ένα ποτάκι στο απέναντι μπάρ…Διέσχισε τον δρόμο και κατευθύνθηκε προς το μπαράκι του «Τζόν»…Η επιγραφή “Stairway to heaven” συνέχιζε να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του…κοντοστάθηκε λίγο και έμεινε να την κοιτάει…Μία έκφραση σαρκασμού και πικρίας σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Πέταξε το τσιγάρο του και το πάτησε σαν να έσβηνε ένα κομμάτι του εαυτού του…Έκανε να ανοίξει την πόρτα αλλά τότε κάποιος μεθύστακας βγήκε από το μπάρ και τρεκλίζοντας έπεσε πάνω του… «Πρόσεξε που πάς ρε φίλε!!!» είπε, και συνέχισε τον δρόμο του διαγράφοντας απανωτά οχτάρια…

Δεν αντιμίλησε…δεν είχε διάθεση…κοίταξε κάτω και είδε ένα μαύρο δερμάτινο πορτοφόλι…το άνοιξε για να δεί σε ποιόν ανήκει… «Τζέρρυ Άντερσον»… Έκλεισε το πορτοφόλι και μπήκε στο μαγαζί…Πλησίασε τον μπάρμαν ο οποίος ήδη είχε ξεκινήσει να του ετοιμάζει το ποτό του…έτυχε να ακούσει την κουβέντα για τον αγενή μεθύστακα… «Αυτό είναι δικό του» είπε και πέταξε το πορτοφόλι πάνω στο μπάρ… «Α! Όχι κύριε LE FANG» είπε ο Νίκ ο Μπάρμαν χωρίς να σταματήσει να γυαλίζει τα ποτήρια… «Εμείς δεν αναλαμβάνουμε τέτοια υποχρέωση…θα πρέπει να του το δώσετε ο ίδιος» …



Don't stay behind....JOIN....NOW!


THE CYCLE OF LIFE: AN ORDINARY LIFE - Part II: Conclusion


A God Forsaken Sequel From:
THE CYCLE OF LIFE - part I: AN ORDINARY LIFE [Intro...]



«Γιατι αν είστε όλες σας σωστές δεν θα υπήρχαν άντρες μές στις φυλακές,

γιατί αν είσαστε όλες σας σωστές δεν θα μετρούσαμε ατέλειωτες πληγές»


…τραγουδούσε και το ένιωθε! Χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή, αισθανόταν ο πιό αδικημένος άνθρωπος του κόσμου! «Σήμερα παίρνω εκδίκηση για όλες τις φορές που έχω καταπιεστεί, για όλες τις υποχωρήσεις που έχω κάνει, για τις αδικίες που έχω υποστεί!!»…Και δώσ’ του τα γαρύφαλλα και δώσ’ του τα κεράσματα στο διπλανό τραπέζι και να και «στις υγειές μας» με το απέναντι γυναικείο bachelor… Τι εννοούσε μόνο αυτός ήξερε… Ποτέ δεν είχε αδικηθεί, ποτέ δεν καταπιέστηκε, ποτέ δεν υποχωρούσε και όλοι ξέρανε τι εγωιστής ήταν! Ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν ξεχώριζε το δεξιά από το αριστερά του…Η δυνατή μουσική συνέβαλλε στο αίσθημα αποπροσανατολισμού που του δημιουργούσε το ποτό και του δημιουργούσε μία απίστευτη ευφορία…


«ΑΑΑ-ΝΤΩΩΝ’!!!»…

Σαν να του φάνηκε πως άκουσε το όνομά του…


«ΑΝΤΩΝΗΗΗΗΗ! ΕΔΩ!!!».


Τα φιλαράκια είχαν ήδη κάνει τις συστάσεις…Οι αδέσμευτες του διπλανού bachelor αντί να περιμένουν την νύφη να “σφυρίξει” το παραδοσιακό Jump ball της ανθοδέσμης που θα “ορμήνευε” ποια θα ήταν η επόμενη νυμφευόμενη, αποφάσισαν να επισπεύσουν λίγο τα πράγματα και να πάρουν την μοίρα στα χέρια τους.


«Γειά σου…με λένε Ελένη»


Αισθάνθηκε τον λαιμό του να στεγνώνει και το μυαλό του να γυρνάει σαν κάδος πλυντηρίου ανακατεύοντας τις λέξεις και τις φράσεις προκαλώντας ένα συνοθύλευμα ασυναρτησιών…Ήθελε να κάνει εντύπωση και όσο και αν προσπαθούσε, καμία από τις “προτεινόμενες” απαντήσεις δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική για την απλή αυτή πρόταση…Ξεκίνησε μία διαδικασία αξιολόγησης της κάθε πιθανής απάντησης που διήρκησε αρκετά ώστε να τον φέρει σε αμηχανία…πήρε βαθιά ανάσα για να κερδίσει λίγο χρόνο…


Η πληθωρική ξανθιά γέλασε διασκεδάζοντας εμφανώς με την αμηχανία του …

«Εσύ πρέπει να είσαι ο Αντώνης…» είπε και τον ακούμπησε στοργικά στον ωμό κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά του, σαν να του έλεγε «Δεν πειράζει, το έχω συνηθίσει πιά…»


Το μυαλό του, είχε θολώσει, μα η ανάμνηση της «Ελευθερίας» ξεχώριζε πεντακάθαρα από το θολό background και η Ελένη ήταν ό,τι πιο κοντινό στο αντικείμενο του πόθου του... Το ένα έφερε το άλλο και η παρέα σιωπηλά μοίρασε τους…παρτενέρ σχηματίζοντας ζευγαράκια για το υπόλοιπο της νύχτας…


«Στα ‘δωσα όλα και έμεινα στον άσσο»…οι λουλουδούδες πήγαιναν και έρχονταν! Οι σαμπάνιες τον έλουζαν και για μία ακόμα φορά ήταν ο βασιλιάς του Σαββατόβραδου! Μα ακόμα και οι βασιλιάδες έχουν ανάγκες…Η φύση τον καλούσε…μάζεψε τον εαυτό του και κακήν κακώς έφτασε στην είσοδο της τουαλέτας όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα δίλλημα...Αμέσως θυμήθηκε την στρατιωτική του θητεία και τις συμβουλές του Γιώργου, του μόνιμου επιλοχία που τα έπιναν παρέα…


«Η μεσαία είναι η σωστή! Η μεσαία…Πάντα η μεσαία…».


"Α, ρε Γιωργάρα!!" αναφώνησε και έψαξε για μία άδεια λεκάνη. Τώρα σκεφτόταν τα κατορθώματα του και ένα χαμόγελο αυτοεπιβράβευσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Άρχισε να σφυρίζει το ζεϊμπέκικο που του άρεσε...Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα απο έναν ανάρμοστο για τον χώρο ήχο... Το ρυθμικό περπάτημα που ηχούσε στους τοιχους των αντρικών WC, δεν μπορούσε ανήκει σε αντρικά παπούτσια... "Πού πάς κοπέλα μου?" σκέφτηκε και θυμήθηκε την νέα του γνωριμία..."Μην αφήσουμε και το Ελενάκι να περιμένει…" και έκανε να μαζευτεί μα πριν προλάβει να κουμπωθεί η πόρτα άνοιξε και η θελκτική ξανθιά χρησιμοποιούσε την γλώσσα της για πράγματα που δεν είχαν καμία σχέση με την ομιλία….


Η Μαρίκα κοίταξε το ρολόι της για μία ακόμα φορά και η αγωνία της είχε αρχίσει να αναμειγνύεται με μικρές δόσεις θυμού. Είχε ήδη μιλήσει στο τηλέφωνο με όλους τους φίλους, τα νοσοκομεία και τα αστυνομικά τμήματα της πόλης. Απεγνωσμένη καθώς ήταν και μην ξέροντας τι άλλο να κάνει προσπαθούσε να μαντέψει πού μπορεί να βρίσκεται διακόπτοντας πού και που την σκέψη της ευχόμενη να φροντίσει να έχει καλή δικαιολογία αλλιώς θα του έσπαγε τα πόδια ala "Steven Kings Misery"… Μην αντέχοντας άλλο την αγωνία της αναμονής, αποφάσισε να κάνει μία βόλτα από τα γνωστά τους στέκια μήπως τον είχε δει κανείς…Έκανε εκτροπή όλα τα τηλέφωνα στο κινητό της και έγραψε ένα μήνυμα μην τυχόν γυρνούσε ο Αντωνάκης όσο αυτή δεν ήταν εκεί…

----------------------------------------

«Ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας κι απόψε…Καλή σας ημέρα!!»

Το μαγαζί έκλεινε και ο Αντωνάκης αγκαλιά με την Ελένη βγήκαν από το κέντρο… Η παρέα είπε ένα βιαστικό καληνύχτα και χώρισε, αφού για τους ανύπαντρους το γλέντι θα συνεχίζονταν σε προσωπικό επίπεδο… Ο Αντώνης τρέκλιζε και η Ελένη φαινόταν να διασκεδάζει με τον άγαρμπο βηματισμό του!!


«Είσαι σίγουρος πως μπορείς να οδηγήσεις??»

«Σι-ου-ότατοςςς…»


Μέσα στην ζάλη του αλκοόλ, το τραγικό καταντούσε αστείο και το αίσθημα ευθύνης απουσίαζε παντελώς…Τον υπέβαλλε σε ένα πρόχειρο αλκοτέστ, όχι για να δεί αν έχει μεθύσει, αλλά για να παρατείνει την διασκέδασή της…


«Σήκωσε το ένα πόδι…Βάλε το αριστερό δάχτυλο στην μύτη…ΟΧΙ μέσα ρε βρωμιάρη! Πάνω!!»


Αποτύγχανε παταγωδώς σε κάθε δοκιμασία, αλλά τουλάχιστον γέλασαν…Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το σπίτι….

------------------------------------------

Το ταξί σταμάτησε από λάθος στην απέναντι μεριά του δρόμου.

«δεν πειράζει…σταματήστε εδώ…θα περάσω απέναντι από την διάβαση»


Ο ταξιτζής πήρε τα χρήματα και έφυγε…Άλλωστε μόνο αυτά τον ένοιαζαν…Την ήξερε την περιοχή αλλά δεν ασχολήθηκε να προειδοποιήσει… «Άνθρωποι της νύχτας…» έλεγε. «Ό,τι και να πάθουν τους αξίζει…εμείς να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά και αυτοί το μυαλό τους στην διασκέδαση…» και γυρνούσε δύο βόλτες το κεχριμπαρένιο του κομπολόϊ με αγανακτισμένο ύφος. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι «οι άνθρωποι της νύχτας» είναι που του κάνουν «σεφτέ». Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να ποντάρει κάθε Κυριακή στο "13", τον αγαπημένο του αριθμό στο τραπέζι της ρουλέτας...


Η Μαρίκα κοιτάζοντας την υπόγεια διάβαση ένιωσε τον εαυτό της διχασμένο ανάμεσα σε δύο επιλογές… «Να περάσω ή όχι?» …και όσο κοντοστέκονταν όλο και πιο πολύ έγειρε προς την δεύτερη επιλογή… «Και τι θα κάνεις? Θα πάρεις ταξί? Ας μην κατέβαινες!». Συζητούσε με τον εαυτό της περιορίζοντας τις εναλλακτικές της. Τελικά η απόφαση πάρθηκε. Στο πρώτο βήμα δεν υπήρχε γυρισμός μα και με κάθε βήμα ο φόβος της μεγάλωνε…Το κρύο πορσελάνινο πλακάκι που λούζονταν από το πρασινωπό αχνό φώς είχε μία απόκοσμη αισθητική…Τα σπασμένα πλακάκια και τα graffiti φανέρωναν πως η διάβαση χρησιμοποιείται συχνά, αλλά από ανθρώπους τους οποίους δεν θα ήθελε να συναντήσει… Ο φόβος της είχε γίνει τόσο έντονος που κάποιο αδέσποτο σκυλί στο βάθος της διάβασης της γάβγισε απειλητικά…Κοκάλωσε! Ο σκύλος έφυγε και αυτή κοντοστάθηκε λίγο για να ηρεμήσει… «Ορίστε χαζή…τίποτα δεν μπορεί να συμβεί…»…Πήρε μία βαθιά ανάσα και σήκωσε το βλέμμα της για να συνεχίσει…Από την άλλη άκρη έμπαινε ένας ψηλός άντρας…Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω μα δεν το έκανε! Συνέχισε το περπάτημα…αισθάνονταν τη ματιά του να έχει καρφωθεί πάνω της…άρχισε σιγά σιγά να την καταλαμβάνει πάλι ο πανικός...κάθε της βήμα, έμοιαζε με αιωνιότητα… «Ιδέα μου θα είναι πάλι» σκέφτηκε διασκεδάζοντας τον εαυτό της…Προσπάθησε να κρατήσει το βλέμμα της ευθεία, να μην συναντηθούν οι ματιές τους, μα αυτός είχε άλλους σκοπούς…Στα λεπτά που ακολούθησαν η ομορφιά και η θηλυκότητα της μεταμορφώθηκαν σε στοιχειά που την καταράστηκαν και τα δάκρυα ποτάμια που έτρεχαν στο αιματοβαμμένο πάτωμα…

-----------------------------------------------

«Μωράκι μου….μή σταματάς…»


Το παράνομο ζευγαράκι έκανε προθέρμανση με προπονητή την Ελένη, ενώ το αυτοκίνητο κινούταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην οδό ταχείας…Ο Αντωνάκης στο τιμόνι είχε ακόμα αυτή την βασιλική αίσθηση και ας άκουγε συνέχεια κορναρίσματα και βρισίδια… «Κορνάρετε εσείς…πού να ξέρετε…» … Η Ελένη έκανε καλά την δουλειά της…τόσο καλά που τα βλέφαρα του Αντωνάκη έκλεισαν ακούσια από ευχαρίστηση…Ένας θόρυβος και ένα τράνταγμα…ένα κορνάρισμα και το στρίγκλισμα των ελαστικών…


Οι λαμαρίνες είχαν γίνει ένα και το συνεργείο της πυροσβεστικής έκοβε με το ειδικό εργαλείο τα σίδερα για να απεγκλωβίσει τον μοναδικό επιζώντα... Βογκούσε από τους πόνους και τα άκρα του κουνιόνταν σπασμωδικά από την ακατάσχετη αιμορραγία…Οι επιβάτες του αντίθετα διερχόμενου οχήματος για κάποιους ήταν πιο άτυχοι, για κάποιους πιο τυχεροί…Ανήμπορος να αντιδράσει, άκουγε το λαϊκό δικαστήριο να συνεδριάζει γύρω του…


«Αποκλείεται να τα καταφέρει…ευτυχώς οι άλλοι πήγαν μία και έξω…»,

«Να ζήσει ο αλήτης για να τον πηδήξουν στην φυλακή…τι του φταίγανε τα παιδάκια?»


Τα μάτια κλείσανε…δεν άντεχε άλλο…

------------------------------------------------

Το μόνο που άκουγε γύρω του ήταν τα μηχανήματα του νοσοκομείου…προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του…κατάφερε να ανοίξει το αριστερό. «Τι έγινε? Πώς έγινε?? Η ΕΛΕΝΗ??». Ξέσπασε σε κλάματα μα ο πόνος δεν του επέτρεψε να συνεχίσει…άρχισε να ψηλαφίζει το σώμα του, να δεί αν είναι αρτιμελής, κοιτάζοντας γύρω του για να σχηματίσει μία εικόνα του χώρου όπου βρίσκονταν…Στο δωμάτιο ήταν μόνο αυτός και άλλη μία γυναίκα. Εστίασε πάνω της για να διαπιστώσει τι μπορεί να είχε πάθει…Το χέρι του τώρα έφτανε πάνω από το ακρωτηριασμένο αριστερό του πόδι μα αυτό τώρα δεν είχε καμία σημασία.


«ΓΙΑΤΡΕΕΕΕΕ!!! ΓΙΑΤΡΕΕΕΕΕ!!!!»

Φώναζε με όλη του την δύναμη αγνοώντας τους πόνους!

Η νοσοκόμα μπήκε στον θάλαμο με την ηρεμιστική ένεση στα χέρια…

«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ!! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ??? ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!! ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ???»

¨Ηρεμήστε τώρα κύριε…ηρεμήστε» του είπε η νοσοκόμα προσπαθώντας να βγάλει τον αέρα από την ένεση…

«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΝΕΣΗ…ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΕΛΩ!! ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ???»

«Δεν ξέρουμε κύριε…» του απάντησε η νοσοκόμα με ήρεμη φωνή …. «δεν βρήκαμε κάποιο στοιχείο πάνω της…θύμα βιασμού, την βρήκαν πολύ αργά σε μία υπόγεια διάβαση στην παραλιακή…δεν νομίζω να τα καταφέρει…»


Έμεινε να την κοιτάει…Το πρόσωπό της δεν θύμιζε σε τίποτα την γλυκιά κοπέλα που ήξερε όμως το τατουάζ με το όνομά του στον καρπό, ακριβώς κάτω από το σημείο που έβαζε το ρολόι της δεν του άφηνε αμφιβολίες…Τα δάκρυα θόλωσαν την ματιά του ενώ συνέχιζε να την κοιτάει όσο ακόμα μπορούσε να αντιστέκεται στην επίδραση του ηρεμιστικού…Τα βλέφαρά του βάρυναν μα αυτός έμεινε να την κοιτάει με ύφος που ζητούσε συγχώρεση…Το τραγούδι τους ηχούσε τώρα στο μυαλό του που ζητούσε διέξοδο στην λύτρωση…


Τα μάτια κλείσανε…δεν πονάει πιά…τώρα πιά τίποτα δεν έχει σημασία…σηκώνεται και ρίχνει μία ματιά στα δύο κρεβάτια…ένας άντρας και μία γυναίκα…πλησιάζει το παράθυρο…βγαίνει έξω και γυρίζει για να ρίξει μια τελευταία ματιά στους δύο νέους…μια αόρατη δύναμη τον τραβάει…το νοσοκομείο αρχίζει να απομακρύνεται…απο μακρυά βλέπει γιατρούς και νοσοκόμες να μπαίνουν βιαστικά στο δωμάτιο φωνάζοντας και κουνώντας τα χέρια…αυτός συνεχίζει να απομακρύνεται…προορισμός του τα αστέρια … τα αφήνει όλα πίσω του μαζί με το άψυχο κορμί του….

Wednesday, January 10, 2007

WHERE ARE MY (CHRISTMAS) BALLS???


(A theatrical Musical…)

(1st primadonna: "Πάλαι ποτέ ιατρός")

-------------------------------------------

ΤΙΤΙΤ!!

"Ο γατούλης πάτησε ξανά το πόδι του στο νησί...απο αύριο εφημερία..." - Message from "Honey Bunny" received at 03:21, 09/01/2007 [current day Κιετς] - Sender number 5000 [Cosmote Net Services]


Μόλις είχαν τελειώσει οι Χριστουγεννιάτικες εορτές…Ο Ελληνο-Ισπανός νευροχειρούργος Εβάνγκελος Gamiol έστελνε μέσω ίνετρνετ δωρεάν μηνύματα στην παλιά ερωμένη του Χρύσα Μαρίνου περιμένοντας πρόταση φιλοξενίας… Ήξερε πως δεν έπρεπε να περιμένει πολλά μίας και το προηγούμενο καλοκαίρι, φρόντισε να εξαφανιστεί από το νησί ως δια μαγείας, πριν ακόμα απαντήσει σε με μία άλλου είδους πρόταση, διαφορετικού χαρακτήρα, που εντελώς ανάρμοστα είχε τεθεί από λάθος χείλη σε λάθος αυτιά…Μία πρόταση από εκείνες που σε δεσμεύουν για πάντα, νομικά και ηθικά, με το έτερον ήμισυ… Αλλά ο διάσημος νευροχειρούργος εκτός από ικανότατος ιατρός ήταν και διάσημος «γαμιόλας», παρατσούκλι με το οποίο τον προσφώνιζαν οι φίλοι του γελώντας!!! Το περίεργο παρατσούκλι δεν της κίνησε τις υποψίες και παραδόθηκε στο πάθος… Η επιθυμία έμεινε για πάντα επιθυμία και η μορφή του χαράχτηκε για πάντα στο μυαλό της σαν μία κουκίδα που απομακρύνεται με το πλοίο της ξενιτιάς κουνώντας το γνωστό λευκό μαντήλι…

Όμως τώρα, είχε μόλις φτάσει στο νησί μετά από ένα μακρύ ταξίδι και δεν είχε πού να μείνει… «Έκτακτες ανάγκες» του είχαν πει και ανακάλεσαν κακήν κακώς την απόσπασή του στο Μεγαλύτερο Νευροχειρουργικό Κέντρο του κόσμου στην μαγευτική Costa Perlados. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπεσε και θύμα του περιβόητου ληστή, του ανθρώπου με τα εννία πόδια* και έτσι δεν είχε λεφτά για ενοίκια…Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην προσπάθειά του να καταδιώξει με το αυτοκίνητό του τον ληστή με τα 9 πόδια, βγήκε σε μία στροφή με πολλά χιλιόμετρα και το πολυαγαπημένο του όχημα (his sex machine, όπως συνήθιζε να αναφέρεται σε αυτό) έπεσε πάνω σε ένα φορτηγό…Και σαν να μην έφτανε αυτό, το αυτοκίνητο έγινε κονσέρβα και η πυροσβεστική σαν από θαύμα τον έβγαλε από την άμορφη μάζα σώο και αβλαβή! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ληστής με τα 9 πόδια ξέφυγε και ας ήταν με…τα πόδια…Και σαν να μην έφτανε αυτό…Τι? Κουραστήκατε?? Καλά…

Έτσι λοιπόν ο γιατρός μας, είπε να ξαναδοκιμάσει μήπως και αλλάξει η τύχη του…άνοιξε το laptop και συνδέθηκε στο πρώτο wireless δίκτυο που εμφανίστηκε…

Πληκτρολόγισε την δ/νση www.http://mail.mycosmos.gr και έγραψε ένα ακόμα μήνυμα….


«αν φτάνεις βράδυ και δεν έχεις αυτοκίνητο τι κάνεις? Ο γατούλης πάτησε ξανά το πόδι του στο νησί...» - Message from “Honey Bunny” received at 03:30 9/01/2007. Sender number 5000 (Cosmote Net Services)


Η απάντηση ήρθε σκληρή...


"Απάντηση: Κοιμάσαι στο Κ.Υ.... Τα λέμε αύριο..." - Message from "AGA-PHTIKIA received at 03:31, 09/01/2006. Sender number 6972[μην είστε περίεργοι]


«Στο Κέντρο Υγείας??» αναφώνησε! «Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί!! Σιγά μην κάθονται οι “νέοι” του αγροτικού να φυλάνε όλο το Κ.Υ.». Ξεκίνησε με γοργό βήμα να βρει τον δρόμο για το Κ.Υ…Πέρα από την ακατανίκητη νύστα είχε και τρομερό κρύο στο νησί των ανέμων…Λίγη ώρα αργότερα, η πόρτα του κέντρου Υγείας έκλεινε πίσω του... «ΑΑΑΑΧ! Ζεστούλα…» αναφώνησε. «Για να δω που θα λουμώσω…». Το κέντρο υγείας (όπως πάντα) ήταν ανάστατο αλλά αυτή την φορά είχαν μία δικαιολογία! Έπρεπε να μαζέψουν τα εορτινά στολίδια… Από τον Χριστουγεννιάτικο διάκοσμο είχε μείνει μόνο το δέντρο με τις πελώριες, εντυπωσιακές χριστουγεννιάτικες μπάλες!!… «Μπράβο!!! Να ένα Kέντρο Υγείας with balls» σκέφτηκε και χαζογέλαγε μόνος του με το “πετυχημένο” του αστείο…Ξεκίνησε την αναζήτηση ενός χώρου για να κοιμηθεί…Βρήκε ένα άδειο ράντζο έξω από το χειρουργικό τμήμα … «Σιγά μην έρθει κανένας για χειρουργείο πρωινιάτικα» σκέφτηκε και δεν έδωσε σημασία στο γεγονός ότι το ράντζο ήταν ήδη στρωμένο και δίπλα υπήρχε παρατημένος ένας μισοτελειωμένος ορός… Ξάπλωσε και αναπόλησε τον καλοκαιρινό του έρωτα…Γιατί του απάντησε τόσο κρύα? Ήθελε να εισπράξει φιλάκι και δεν θα κατέθετε τα όπλα… «Ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμα...» είπε… «όλα σιγά-σιγά θα γίνουν...» σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια…

------------------------------------

07:45p.m…

Γιατρός: Αυτός είναι ο ασθενής για την εγχείρηση αλλαγής φύλλού...???

Αδερφή νοσοκόμα: Ναί γιατρέ...εισήχθη χθές αργά το βράδυ...

Γιατρός:: Απο πού έρχεται? Απο Σέριφο???

Αδερφή νοσοκόμα: Ναί γιατρέ...

Γιατρός: Περίεργο...τον θυμόμουνα πιό ψηλό...και θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν λεπτότερος!!!

Αδερφή νοσοκόμα: ....

Γιατρός: Ωραία...Μήν τον ξυπνάτε...Κάντε του 10mg Lexotanil και οδηγήστε τον για νάρκωση.. θα ξεκινήσουμε κόβοντας τα ΑΡΧΧΧ…

Αδερφή νοσοκόμα: Α-ΜΕΣΩΣ!!!!... γιατρέ...(τον διέκοψε η νοσοκόμα που δεν άντεχε το πρόστυχο στόμα του!!!)

------------------------------------

Ο πάλαι ποτέ ιατρός ξύπνησε σε κατάσταση μέθης..."Μα αφού δεν ήπια τίποτα χθές...τί έπαθα??". Κοίταξε το ημερολόγιο…11/01/2007… «Μα, πώς έχασα μία μέρα? Και τι κάνω στον θάλαμο? Εγώ στο ράντζο ξάπλωσα» μονολογούσε…Έκανε να σηκωθεί μα ένας πόνος διαπέρασε όλο του το κορμί...τα σωληνάκια από τους ορούς δυσχέραιναν τις κινήσεις του και η φωνή του είχε λεπτύνει...

"Μα τί συμβαίνει??? Αδερφήηηη! Αδερφήή!!!!" φώναξε υστερικά με φωνή που θύμιζε παιδάκι που είχε καταπιεί “ήλιο”...

Οι νοσοκόμες μπήκαν στο δωμάτιο με “αέρα” που θα ζήλευαν και οι πιο επιδέξιοι πράκτορες των Ειδικών Δυνάμεων….η πιο χειροδύναμη τον κρατούσε από τους ωμούς για να μην φέρνει αντίσταση και η άλλη του έκανε την ηρεμιστική ένεση...

"Μή φωνάζεις!!» του είπε αυστηρά η Helga, η ξανθιά νταρντάνα αρχινοσοκόμα με το βαθύ προγούλι…

«Τώρα το κατάλαβες πως είσαι αδερφή??»


"Μα τι λένε??" αναρωτήθηκε ο πάλαι ποτέ ιατρός και έκανε να πιάσει το μέρος που πόναγε...μα...δεν έπιανε... Έβγαλε μία τσιριχτή κραυγή αγωνίας σε σόλ ελάσσονα, ενώ κουνούσε τα χέρια του σπασμωδικά σαν χαρωπή πεταλουδίτσα στο λιβάδι…Το αγχωμένο του ύφος ήδη καταγράφονταν σχηματικά στον παλμογράφο…Οι παλμοί του άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα και το μηχάνημα σφύριζε προκαλώντας πανικό στην ανειδίκευτη νοσοκόμα που νόμισε πως παθαίνει καρδιακή προσβολή!! "Γρήγορα!! Κι άλλη ηρεμιστική ένεση!!" φώναξε η Ηelga και δευτερόλεπτα αργότερα ο πάλαι ποτέ ιατρός έπεφτε αναίσθητος-η…-ος…-ο…-ος... αναίσθητος...

photographs provided by ... www.ablesw.com/3d-doctor/

*"A man with nine legs" - Monty pythons: Sex & Violence sketch (c)

Tuesday, January 9, 2007

Ανακοίνωση...Trilogy Running On 2 Blogs

H δημοσίευση του δεύτερου μέρους (An Extraordinary Life) της τριλογίας (CYCLE OF LIFE) επισπεύσθηκε και δημοσιεύεται εδώ σε interactive έκδοση με την ονομασία "ALLEN LE FANG"…οι συνέχειες του πρώτου μέρους (An Ordinary Life Part I, II, III) θα ολοκληρωθούν κανονικά…


Monday, January 8, 2007

Until Further Notice....

Διακόπτουμε την ισοπέδωση για μία εβδομάδα προκειμένου να εργαστούμε στο project με την ονομασία "paparize this", καθώς επίσης και για να προλάβουμε διαβάσουμε τα φοβερά blog των αγαπημένων του ψυχιατρείου...ξεκινώντας απο εδώ...

WARNING!! UNDER ... CONTEMPLATION....

Thursday, January 4, 2007

THE CYCLE OF LIFE - part I: AN ORDINARY LIFE [Intro...]

[Προσοχή!! Ακολουθεί xρονοβόρο ανάγνωσμα, μέρος μίας τριλογίας που κανείς δεν ξέρει σε πόσα επεισόδια ή ΑΝ θα ολοκληρωθεί ποτέ [beta version...]!!…Ο αναγνώστης συμβουλεύεται να τα παρατήσει ΤΩΡΑ και να ασχοληθεί με κάτι επικοδομητικό. Αν επιλέξει, με προσωπική πάντα ευθύνη, να συνεχίσει ας έχει στο μυαλό του την παρακάτω προειδοποίηση: Τυχόν ομοιότητες με πραγματικές καταστάσεις αποτελούν τρομαχτική σύμπτωση για την οποία δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη και πρέπει να αναλυθούν από ειδικό ψυχιατρικό προσωπικό το συντομότερο δυνατόν χάριν κοινωνικού συμφέροντος…Ευχαριστούμε…]

Πώς καταλήγουν οι άνθρωποι να επιλέγουν? Υπάρχει άραγε η ευχέρεια της επιλογής? Ή μήπως υπάρχει μία συμπαντική συνωμοσία, ένα αδιανόητο κατεστημένο που παίζει με τον ανθρώπινο νου και την έννοια της πραγματικής ελευθερίας...
Αποτελεί γενική παραδοχή, πως η δυνατότητα της επιλογής καθορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Όμως, μήπως η επιλογή έχει γίνει ήδη για αυτόν και απλά οι συγκυρίες τον κατευθύνουν έτσι ώστε να αναγκαστεί να ακολουθήσει τον δρόμο που νομίζει ότι ελεύθερα επιλέγει??


Τέτοιες μαλακίες σκέφτονταν στο μισοσκόταδο του μικρού του δωματίου αναλώνοντας τις ατελείωτες μοναχικές του ώρες σε σκέψεις που δεν είχαν αρχή ή τέλος, μεγεθύνοντας την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα ήταν ένας άνθρωπος «στερεότυπο»…κοινός σαν όλους τους άλλους. Κατά φαντασία ιδεολόγος, επιλεκτικά ευγενικός και πρωτόγονα εγωιστής (πρωταρχικό χαρακτηριστικό που κάποτε γεννούσε τον φιλάνθρωπο μέσα του, εκτός βέβαια από τις φορές που έπιανε το τιμόνι). Χωρίς ιδανικά και με παιδικά πρότυπα τους ήρωες βιντεοπαιχνιδιών και cartoon επέδειξε από πολύ νωρίς μια ανησυχητική ροπή προς τη βία. Στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών τον είχαν «συλλάβει» οι κάμερες του STAR, ταμπουρωμένο μαζί με άλλους νταγλαράδες πίσω από το «άσυλο» του Πολυτεχνείου, να πετάει μολότοφ στα όργανα της τάξης. Από τότε, όποτε συστήνονταν δεν ξέχναγε ποτέ να αναφέρει ότι «πήγε Πανεπιστήμιο» (παρόλο που μετα-βίας είχε βγάλει την τελευταία τάξη του Λυκείου) και έτσι θεωρούταν ο μορφωμένος της παρέας με αποτέλεσμα ο λόγος του να αποτελεί αναμφισβήτητη αλήθεια στους κύκλους του.
Έμοιαζε «τελειωμένη υπόθεση», άλλη μία ζωή χαμένη χωρίς νόημα. Ήταν ωστόσο εντυπωσιακή φιγούρα και τον διέκρινε το ανεκμετάλλευτο ως τότε ταλέντο να διακρίνει τις επενδυτικές ευκαιρίες. Η γνωριμία του με την Μαρίκα θα του άλλαζε την ζωή … «Τον έφερε στον ίσιο δρόμο», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στις φιλενάδες της χαχανίζοντας…



Ήταν δύσκολη μέρα και το τρεμόπαιγμα της φλόγας στο μισοσκόταδο είχε μια μεθυστική επίδραση… Όλες οι σκέψεις του συγχωνεύονταν και οδηγούνταν προς ένα θόλό «Fade out», σαν αυτό που έκαναν οι ταινίες του 60 πριν το «THE END», οδηγώντας τον στην αγκαλιά του Μορφέα, ο οποίος κατά περίεργο τρόπο, αντί για την τυπική μορφή ελληνικής θεότητας, εμφανίζονταν ως μαυριδερός νταγλαράς με δερμάτινα ρούχα που κρατούσε δύο χαπάκια και τον αποκαλούσε Keanu…”Who the fuck Is Keanu”?? Αμέσως, το βαθύ σεξιστικό ένστικτό του, δημιουργούσε συνειρμικούς συσχετισμούς χρωματισμού και μεγεθών και πάλευε να ελευθερωθεί από την αγκαλιά του τρομακτικού αράπη… Μ’ ένα σάλτο εκσφενδονίζονταν ξανά στην πραγματικότητα και πάλι από την αρχή… Το πραγματικό, συγχωνεύονταν με τον κόσμο των ονείρων και αυτός ακροβατούσε μεταξύ 2 κόσμων… Αποφάσισε να σταματήσει να καίει αυτά τα παράξενα ινδικά αρωματικά stick….


Μετά από αρκετά REM (Rapid Eye Movement) and NREM (non-REM) αποφάσισε να διακόψει το περίεργο παιχνίδι που του έπαιζε το ταραγμένο του μυαλό και να ξεγελαστεί με το «χαζοκούτι» όπως έλεγε όποτε αναφέρονταν στην TV…Πάτησε ένα κουμπί στην τύχη και αμέσως ακούστηκε η ενθουσιώδης φωνή κάποιου παρουσιαστή…Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι να εμφανιστεί και η εικόνα… Η ματιά του άστραψε!! «Ελευθερία!!!». Μία δίμετρη θεά περπατούσε (έστω και ως εικόνα) στο σαλόνι του… Αισθάνθηκε λες και παρακολουθούσε τηλεπαιχνίδι με θέμα «η χειραγώγηση της αντρικής όρασης»! Η δίμετρη καλλονή παρέλαυνε περήφανα μπροστά του, ενώ η 42άρα οθόνη του αγωνίζονταν να χωρέσει το αβυσσαλέο της μπούστο. «Ελευθερία!!» ξαναφώναξε ο παρουσιαστής και ο κάμεραμάν αμέσως ζούμαρε ανελέητα στο χυμώδες μπούστο που ταλαντεύονταν ελαφρώς σε κάθε βήμα αιχμαλωτίζοντας σύσσωμο το αντρικό κοινό ξυπνώντας αναμνήσεις από την βρεφική ηλικία… «Βρέ πώς εξελίχθηκαν τα τηλεπαιχνίδια!» αναρωτήθηκε… Φαντάζονταν ένα δωμάτιο γεμάτο ιδιοφυΐες της ΝΑΣΑ να δουλεύουν υπερωρίες για να βρεθεί τρόπος να χωρέσει «όλο αυτό» μέσα σε ένα τόσο μικρό σουτιέν! Πιεσμένα με αδιανόητο τρόπο, έσπρωχναν την αραχνοΰφαντη δαντέλα τόσο απειλητικά που έδιναν την εντύπωση πως η προσφώνηση «Ελευθερία» δεν αναφέρονταν στο όνομα της κοπέλας, αλλά στην πρόθεση του ατίθασου λιπώδους ιστού! Με ένα σάλτο μπήκε στην τηλεόραση και πήρε την θέση του ξενέρωτου παίχτη…«ΕλευθερίΑΑΑΑΑΑΑ» και ξαφνικά «ΤΣΑΦΦΦΦ!!!»…Σπάσαν οι μπανέλες και όποιον πάρει ο χάρος, και αυτός ήταν εκεί, ηρωικός και πρόθυμος να γίνει θυσία μην χάσει την ζωή του κανένας αθώος…Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό το μικρό στήθος της Μαρίκας…. «Γαμώ την τύχη μου!!»…Αλλάζει κανάλι…


«Έχεις Κάψες? Στείλε ΧΥΣ2 στο 4580…»


ΑΜΑΝ!!! Γούρλωσε το μάτι του! Αισθάνονταν περικυκλωμένος!! Και ήταν μόλις 19:00 το απόγευμα… νοστάλγησε τις εποχές που τέτοια ώρα ο Φώσκολος ήταν φιλοξενούμενος σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό και η Softex έκανε Limit up στη Σοφοκλέους πουλώντας χαρτομάντιλα. Αφέθηκε να παρασυρθεί σε μία ανεξέλεγκτη πορεία του νού στα παλιά, τότε που ήταν περιζήτητος εργένης…


Αυτό ήταν…τώρα είχε ξυπνήσει για τα κάλά και μαζί ξύπνησε και το τέρας που κοιμόνταν βαθιά μέσα του…Αισθάνθηκε το βάρος των 40 ετών να τον συνθλίβουν… «Γερνάω και δεν έχω ζήσει τίποτα!!»


Έχεις Κάψες? Στείλε ΧΥΣ2 στο 4580…


Άνοιξε την ντουλάπα του και κοίταξε διστακτικά το παλιό του κοστούμι. Παρέμενε και αυτό εκεί, περιμένοντας υπομονετικά την μοναδική στιγμή του χρόνου, κάθε πρωτοχρονιά, για να ξεκρεμαστεί και να κάνει μία βόλτα, όχι πολύ μακριά, ένα δωμάτιο παραδίπλα…στο σαλόνι του μικρού τους σπιτιού.


Κοντοστάθηκε σαν πολεμιστής που κοιτάζει την παλιά του πανοπλία πριν την χρησιμοποιήσει πάλι για τελευταία φορά. Το μυαλό του ξέκλεψε πάλι λίγο χρόνο για ένα φευγαλέο flash back…στις disco και τους ξέφρενους ρυθμούς των Bee Gees“Saturday night fever”. Η ματιά του άστραψε. Άπλωσε το χέρι και ξεκρέμασε το εισιτήριό του στην νεότητα. «Απόψε…θα τα σπάσω….»

-------------------------------------------

Ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα ράγισε την σιωπή της νύχτας…ο φετιχιστικός και βαρύς ήχος της ψηλοτάκουνης γόβας αποτελείωσε την σιωπή σαν μανιακός δολοφόνος που μπήγει το ακονισμένο του μαχαίρι στο ανυποψίαστο θύμα…ξανά και ξανά και ξανά…Μία καλοστημένη, γεμάτη χάρη, γυναικεία σιλουέτα διαγράφονταν στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας ενώ έβγάζε χωρίς βιαστικές κινήσεις τα ρούχα της…
Η Μαρίκα ήταν γύρω στα 35. Το όνομά της αποτελούσε ατυχή επιλογή των γονιών της καθώς καμία σχέση δεν είχε με το εντυπωσιακό παρουσιαστικό της…Γυναίκα προσεγμένη, με χάρη και στυλ. Ήξερε όλα τα φετίχ των αντρών και το χειρότερο ήταν ότι της ταίριαζαν γάντι. Έπαιζε τους άντρες στα δάχτυλά της. Ο συνδυασμός του ύψους της και του επακόλουθου της μακροχρόνιας συνδρομής στα μαθήματα Γιόγκας της Πετρουλάκη δημιουργούσε μια εκρηκτική παρουσία που ξεχείλιζε από θηλυκότητα! Το εκπληκτικό της χαμόγελο, τα μακριά καστανά της μαλλιά και τα γατίσια μάτια της απλά ήταν το κερασάκι στην τούρτα…


«ΑΝΤΩΩΩΝΗΗΗΗ???»

Καμία απόκριση…

ξαναπροσπάθησε δεύτερη φορά

και τρίτη …

αλλά κάθε φορά είχε το ίδιο αποτέλεσμα… Σιωπή!


«Περίεργο!» ψέλλισε και βγήκε από την κρεβατοκάμαρα… Κοίταξε όλα τα δωμάτια ένα-ένα αλλά πουθενά ο Αντώνης…. Συνήθως τον έβρισκε απορροφημένο στο Playstation και γούσταρε αυτή την αδιαφορία… αισθανόταν πως έπρεπε να τον διεκδικήσει από κάποιον αντίζηλο, ακίνδυνο ασφαλώς, αλλά παρόλα αυτά παρέμενε αντίζηλος! Δεν είχε συνηθίσει στην απουσία του άντρα της, αλλά μέσα στα χρόνια είχε καλλιεργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης που δεν την έκανε να ανησυχεί…άναψε την τηλεόραση και έμεινε έκθαμβη… «ΠΑΡΕ ΜΕ ΤΩΡΑ…090-2800100». Πρώτη φορά έπιανε τον Αντώνη να βλέπει τσόντα μόνος του… Μέχρι τώρα τις έβλεπαν μαζί, σκηνοθετώντας μάλιστα μία μικρή περίληψη στο τέλος του έργου με την προσωπική τους Sony Digicam. Έπειτα πήγαιναν την κασέτα στον Θανάση, τον παιδικό τους φίλο που είχε και VHS με DVD για να μετατρέψουν την κασέτα σε ψηφιακή μορφή. Ο Θανάσης ήταν gay και έτσι ήταν ακίνδυνος…. Η τηλεόραση συνέχιζε να «βογκάει» και ο Αντώνης δεν είχε αφήσει το παραμικρό ίχνος για το πού μπορεί να βρίσκεται…


«Δεν βαριέσαι» ψέλλισε και έπιασε τον δονητή….

Tuesday, January 2, 2007

2007: A BLOG ODYSSEY….

Έτος 1997…Ένα σκοτεινό δωμάτιο….Στο βάθος ενός μακριού, κλειστοφοβικού διαδρόμου, ένας νεαρός βρίσκεται ακίνητος στην καρέκλα του για ώρες. Μοιάζει αποσβολωμένος μπροστά σε ένα περίεργο κουτί, αποκομμένος από την πραγματικότητα. Ο διάδρομος είναι ντυμένος με μάρμαρο προσδίδοντας μία κρύα αισθητική και ενισχύει ηχητικά κάθε βήμα, μα ο νεαρός δεν φαίνεται να αντιδρά…Το κουτί εκπέμπει ένα απόκοσμο λευκό φως διαγράφοντας μία αύρα που περιβάλλει την σκοτεινή του φιγούρα… Φαίνεται αιχμάλωτος του περίεργου κατασκευάσματος…Στέκεται εκεί, σχεδόν ακίνητος, απορροφημένος στην ίδια του την ύπαρξη…H νοημοσύνη του αιωρείται σε συνθήκες μηδενικής νοητικής βαρύτητας… Μοιάζει αδρανής, σχεδόν σε κατάσταση πνευματικής νάρκης, μα μία πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει στοιχεία ενεργού EEG…Τα δάχτυλα κινούνται με την ταχύτητα και την ακρίβεια της πιο έμπειρης δακτυλογράφου και οι λαίμαργες κόρες των ματιών του έχουν διασταλεί και κινούνται ταχύτατα, ενώ αν υπήρχε η δυνατότητα να καταγραφούν τα ηλεκτρικά σήματα του εγκεφάλου του, αυτός θα φάνταζε μικρόκοσμος της πόλης όπου ζει…μία πολυσύχναστη λεωφόρος που συλλαμβάνεται από το παρατεταμένα ανοιχτό κλείστρο μίας φωτογραφικής μηχανής μέσα στη νύχτα…

έχει εισέλθει στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου…


Απεικόνιση του μυαλού του αποχαϋνωμένυ νεαρού...


Οι μέρες περνούν…Η ζωή σε FFW…τα χρόνια κυλάνε “in a blink of an eye” και το απαραίτητο πια ινετρνετ εγκαινιάζει τον ορισμό της ελεύθερης έκφρασης και της δημιουργικότητας…τα περίφημα blog spots, το fame story των εν δυνάμει συγγραφέων…Άγνωστη υπηρεσία μέχρι τότε, αλλά πάλι, η δυναμική ανάπτυξη του διαδικτύου δεν τον εξέπληττε πια…Παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις και δεν ήθελε να απορρίψει κάτι πριν το γνωρίσει…Έτσι έκατσε στην συνηθισμένη καρέκλα του και πληκτρολόγησε την συνηθισμένη λέξη κλειδί στο συνηθισμένο παραθυράκι…Google search: “Elenh filinh gymnh” (inside joke with this remali...)….μα ξαφνικά, πρίν προλάβει να ολοκληρώσει την πληκτρολόγηση, ένα αναπάντεχο beta wave στο κατά τ’αλλα φυσιολογικό εγκεφαλογράφημά του, του υπαγορεύει:“Access Denied”….«Ποιος ο λόγος να ανοίξει ένα ακόμα blog στην μέση ενός συνεχώς αυξανόμενου, χαοτικού χώρου όπως είναι το διαδίκτυο?». Αυτή η ερώτηση αποδείχτηκε σκόπελος που για πολλά χρόνια θα τον απωθούσε από την ιδέα δημιουργίας ενός blog. Αναμφισβήτητα, όλα έχουν ήδη ειπωθεί (simpsons already did it) και μάλιστα πολλές φορές με καλύτερο τρόπο…Φαντάζεται το μικροσκοπικό του δημιούργημα να κάνει ελεύθερη πτώση σε έναν ωκεανό από πληροφορίες, χωρίς σωσίβιο και χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας… Μία κουκίδα στο άπειρο.

Άσε που βαριόταν κι όλας…

Έτος 2007: Αυτή τη στιγμή, (αναμφισβήτητα από λάθος) σπαταλάς τον χρόνο σου διαβάζοντας ένα ακόμα νεοσύστατο blog… Μοιραία το φιλοσοφημένο σου μισό θα ενεργοποιηθεί προκαλώντας ένα καταιγισμό ερωτήσεων όπως: «Ποια δύναμή μπορεί να ωθήσει έναν άνθρωπο να ανοίξει ένα blog, αψηφώντας μεγαθήρια του χώρου και χτυπώντας προκλητικά το γάντι στο σκληρό πρόσωπο της αποξένωσης και των ναρκωμένων συναισθημάτων?? Τι κάνει τον άνθρωπο να απαρνηθεί την ηρεμία του, να ξεπεράσει το στάδιο της απραξίας και να δοκιμάσει τις δημιουργικές του ικανότητες? Πώς αποφασίζει κάποιος να εκθέσει τόσο απροκάλυπτα την ψυχή του, την προσωπικότητά του?» Η απάντηση (δεν) είναι εδώ, (δεν) είναι δαιδαλώδης, (ούτε) σύνθετη και (δεν) χρειάζεται βαθιά φιλοσοφική σκέψη για να ερμηνευτεί… H (σε καμία περίπτωση) σύνθετη απάντηση αναλύεται (δεν) διεξοδικά παρακάτω……..

(drum roll…., chorus sings: Sanguis bebimus corpus edimus)

«o FB μου είπε»….