Thursday, March 8, 2007

LORD OF THE TAPERS


Καταρχάς, να ζητήσω συγγνώμη απο το φανατικό κοινό (ψέμμα) μου για το παρατεταμένο διάστημα απραγίας αλλά δεν διακρίνομαι για την συνέπειά μου...(αλήθεια) Το παρακάτω πόστ είναι μία ιστορία η οποία με ιδιαίτερο, έμμεσο τρόπο, συνέβαλλε στην απόφασή μου να δημιουργήσω blog και έμμελε να είναι το πρώτο πόστ, αλλά όπως είπα όμως δεν διακρίνομαι για την σταθερότητα του χαρακτήρα μου...

(οχι οχι ... "συνέπεια" είπες...)

Ε? Α...ναι...ούτε για την μνήμη μου διακρίνομαι... ούτε για την παρατηρητικότητά μου... επίσης, σας είπα οτι είμαι ανίκανος να εγκαταστήσω τον τράκερ?? ναί ... τώρα που το σκέφτομαι ... μάλλον δεν διακρίνομαι για τίποτα...

(OH SHUT UP!! GO ON..GET ON WITH THE STORY YOU WEIRD SILLY PERSON!)

ΠΩΣ???Α! Ναί, ναί!! Συγγνώμη γι'α...
(το πλάνο αλλάζει σιγά-σιγά, ο χρόνος γυρνάει πίσω, εγώ συνεχίζω να παραληρώ, η ιστορία αρχίζει...)

----------------------
Ημερομηνία ίδρυσης Φόρουμ...Sep 13, 2006 3:11 pm, η αρχή του κακού....
----------------------

Κάποτε σε μία γωνιά της τσιμεντούπολης μία καταλυτική σκέψη έμελλε να φέρει κοντά μία χούφτα ατόμων που μέχρι τότε δεν είχαν τίποτα κοινό! Τρείς φίλοι αποφάσισαν να ανοίξουν ένα φόρουμ, μία κοιτίδα επικοινωνίας, στην οποία θα προσκαλούσαν τους φίλους τους να συμμετάσχουν! Το εγχείρημα ανατέθηκε στον συνδετικό κρίκο όλων, τον "Felix" ο οποίος και ανακυρήχθηκε σε Administrator του Forum! Το εγχείρημα είχε απίστευτη επιτυχία και αφομοίωσε γρήγορα τα μέλη του. Οι δεσμοί μεταξύ των ώς τότε αγνώστων, δυνάμωναν μέρα με την μέρα και το forum έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους, αφομοιώνοντάς τους με πρωτοφανή τρόπο!!

Το forum δεν είχε πιά την τυπική έννοια ενός φόρουμ...δεν υπήρχαν κανόνες, δεν υπήρχαν σταθμά, δεν υπήρχαν περιορισμοί. Κάποιοι είπαν οτι δεν επρόκειτο για ένα κοινό φόρουμ αλλά για ένα κοινωνικό πείραμα, ένα διαδικτυακό νησί της ουτοπίας, μια αντισυμβατική διαδικτυακή κοινωνία, μια γροθιά στην ιδέα της αποξένωσης...
Όλοι συμετείχαν στο φόρουμ όπως μπορούσαν...όσοι είχαν συνδέσεις στο σπίτι ήταν τυχεροί, ενώ οι υπόλοιποι έκαναν Log in απο τα γραφεία τους, με κίνδυνο να χάσουν την δουλειά τους...όμως για έναν forumομανή αυτά αποτελούν ασήμαντες λεπτομέρειες....
----------------------

Παρασκευή 3/11/2006.
Διευθύντρια : Downhill...παίρνεις άδεια...
Downhill: Μα...δεν θέλω...(πώς θα μπαίνω στο φόρουμ? Σπίτι δεν έχω νέτ παλιοκανάγια!!!)
Διευθύντρια: Δεν με νοιάζει τί θές! Λίνα...γράψε 10 μέρες άδεια στον hill αρχομένης απο Δευτέρα...Πρεπει να έχεις πάρει όλη την άδεια μέχρι τέλος του έτους. Μεταφορά Αδείας δεν έχει...

Ήταν ανελέητη...Την μίσησα εκείνη τη στιγμή! Ήθελα να σηκώσω την τηλεφωνική συσκευή και να την χτυπήσω στο κεφάλι μέχρι να ξεψυχήσει...Γιατί να είμαι τόσο δειλός? Τελικά γύρισα ηττημένος στο γραφείο μου...πληκτρολόγησα την διεύθυνση και γνωστοποίησα τα δυσάρεστα νέα. Προσπάθησα να καθυσηχάσω τις ανησυχίες μου..."Τί είναι 10 μέρες? Θα περάσουν γρήγορα..." Τουλάχιστον θα έβλεπα και το φιλαράκι στην Θεσσαλονίκη...

------------------------------------
Posted: Fri Nov 3, 2006 11:16 am Post subject: Pairnw adeia gamw thn d/ntria moy...
Η παρακάτω πληροφορία θα πέσει ώς κεραυνός εν αιθρία ...
Το τρισάθλιο υποκείμενο που θέλει να λέγεται διευθύντρια, μου επέβαλλε φασιστικά 10 μέρες άδεια αρχομένης απο 6/11...Θα ξαναβρεθώ μαζί σας στα φόρα τις 20/11...
------------------------------------

Πρωτοφανές...να σου δίνουν άδεια και να μήν την θές...τό γεγονός αυτό εκείνη την στιγμή δεν μου φάνηκε περίεργο. Ελλείψη νέτ μου έμεναν μόνο οι συναντήσεις "φόρουμ" σε γνωστή καφετέρια της Πρωτεύουσας. Το meeting κανονίστηκε για την επομένη...

Σαββάτο, 4/11/2006. Η απόφαση πάρθηκε. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου μία κουβέντα κάποιου, είχε αλλάξει το πλάνο της άδειάς μου. Θα ανέβαινα στην συμπρωτεύουσα με συνεπιβάτη γκάγκανο Αθηναίο 4 μέρες νωρίτερα από το προκαθορισμένο και χωρίς γυναίκα.

Τρίτη, 7/11/2006. 10:30 π.μ. Μηνύματα καταφτάνουν μέσω της υπηρεσίας 5000 στο κινητό μου με αποστολέα τον Felix. Ο «γαμιόλας», «the fucker», «ο Felix ο γάτος», γνωστός πλέον και ως «administrator» του πιο διεστραμμένου και ανισόρροπου φόρουμ της οικουμένης, έστελνε μέσω ίντερνετ μηνυματάκια για να κανονίσουμε τα της παραλαβής…
«Θα είναι στο φόρουμ…» σκέφτηκα…
Η παραπάνω σκέψη αυτομάτως οδηγεί σε μία αλυσιδωτή αντίδραση. Κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, ακολουθεί η ακούσια διχοτόμηση της νοητικής μου οντότητας. Μία αμυδρή υποψία φθόνου και ζήλιας στην παραπάνω σκέψη μου, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός κλώνου “Downhill” με καθήκοντα εξωτερικού παρατηρητή και αποστολή να επαναφέρει τον αυθεντικό «Κατηφόρη» στην πραγματικότητα.
Συνέρχομαι σε κατάσταση ανησυχίας για την ψυχική μου υγεία…!!

«Αν είναι δυνατόν!! Συνθήκες παθολογικής ζήλιας με…αντικείμενο του πόθου το φόρουμ??».

Ακολουθώ τη συλλογιστική του Cartman και καταλήγω σε ένα ξερό «What ‘eva»…
Υπολογίζουμε σε 2 ώρες να έχουμε φύγει … “Timmy!!!!”

…4 ώρες μετά …Hopeless case!!!
…Ο Αντμινιστράτορας έχει βυθιστεί στη νιρβάνα της άδειάς του. Έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου και στα μάτια μου φαντάζει να κινείται σε slow motion χάνοντας μάλιστα μερικά καρέ κίνησης… Έχει αφομοιωθεί και αυτός από καιρό από το time distortion που έχει δημιουργηθεί κάπου στην Αττική… Αν και φαινομενικά ΥΠΑΡΧΕΙ μπροστά μου, ο αληθινός Felix βρίσκεται φυλακισμένος κάπου στις λεωφόρους του ευρυζωνικού ίντερνετ. Η «μαύρη τρύπα» του διαδικτύου-το επονομαζόμενο «φόρουμ της Κυψέλης»- έχει κατακλύσει 15 σπίτια και 1 Υπουργείο και έχει επιβάλλει τους δικούς του ρυθμούς στη ζωή του κάθε μέλους του…Μόλις ένα μέλος εισέλθει στον κόσμο του, αφομοιώνεται άμεσα…οι ώρες μοιάζουν με λεπτά…

Εγώ, στο μέσο δύο κόσμων, τελευταίος των τελευταίων, μοναδικός επιζών του αναπόφευκτου, βρίσκομαι σε ακούσια αποτοξίνωση τις τελευταίες 5 ημέρες και πλέον βλέπω καθαρά… Η σκέψη μου παρασύρεται…Με φαντάζομαι όρθιο, στο κέντρο ενός κύκλου από καρέκλες, να περιγράφω τις εμπειρίες μου… «Με λένε Downhill και είμαι καλά!! I used to be a forum junkie»

ΚΛΙΚ!!! Επαναφορά στην πραγματικότητα!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Ο Αντμινιστράτορας μετά από 3 αποτυχημένες «είμαστε έτοιμοι…να κάνω κάτι τελευταίο και φύγαμε…» προσπάθειες, διατάζει την ηρωική έξοδο…όμως όχι…για 4ή φορά κάτι ξεχάσαμε…η μαμά Felix είχε κάνει μακαρόνια με κιμά σε 2 ταπεράκια για να θρέψουν τους κουρασμένους συνοδοιπόρους…!!!!Παίρνουμε τα ταπεράκια και off we go…

Όλα κυλάνε ομαλά, τρώμε τα ταπεράκια (το περιεχόμενο το πετάξαμε…), τρώμε και τις κλήσεις μας (και οδηγός ακόμα, πάλι γαμιόλας είναι) και όλα κυλάνε κατ’ ευχή στην όμορφη συμπρωτεύουσα…Και έρχεται η μέρα του γυρισμού…
Εντελώς τυχαία συναντάμε τον Μπαμπά Felix έξω από την Αθήνα και αποχωρίζομαι τον "Ένα", κάμποση ώρα νωρίτερα από όσο υπολογίζαμε ότι θα έχουμε φορτωθεί ο ένας τον άλλο…Αποχαιρετιστήκαμε και δώσαμε ραντεβού στο φόρουμ…

…Οι μέρες κυλούσαν και εγώ τριγυρνούσα με το αυτοκινητάκι μου στην πρωτεύουσα ελεύθερο πουλί ξεζουμίζοντας την άδειά μου… μα όσο περνούσαν οι μέρες…κάτι δεν μου άρεσε στο αυτοκίνητο…μία περίεργη οσμή έφτανε στο εσωτερικό του… «τι σκατά?? Με χέσανε???» αναρωτήθηκα μην μπορώντας να βρω τίποτα, όσο και αν έψαχνα…
Αποφάσισα στην αρχή να μην δώσω σημασία, ενώ συνέχιζα να αισθάνομαι σαν εξωτερικός παρατηρητής του εαυτού μου. Διαπίστωσα πώς οι ισορροπίες συμπάθειας-αντιπάθειας μεταβάλλονται ανάλογα με τις ανάγκες…Για πρώτη φορά στην ζωή μου οι εκνευριστικοί μαύροι των φαναριών με τα μπιχλιμπίδια και τα αρωματικά δεντράκια μου φάνηκαν συμπαθείς! Πήρα 2 δεντράκια και τα πέταξα στο πίσω κάθισμα…μα το κακό μεγάλωνε…
Το μόνο μέρος που δεν είχα κοιτάξει ήταν το πορτμπαγκάζ, αλλά τι να είχε πέσει στο πορτμπαγκάζ?? «Τέλοσπάντων», είπα και έκανα το λάθος να το ανοίξω…
Σκηνές από το aliens (c), leviathan (c), και όλα τα αηδιαστικά θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ΜΑΖΙ πέρασαν από το μυαλό μου…κάτι ήταν ζωντανό σε αυτή την σακούλα…κάτι κουνιόνταν…κάτι που έψαχνε για ξενιστή…???

«Μείνε μακριά γυναίκα!!» πρόσταξα με Καρδιτσιώτικη προφορά προτείνοντας ηρωικά το θεληματικό πηγούνι μου…
«Ο,τι κι αν συμβεί…να ξέρεις…αγαπώ το φόρουμ…» είπα, δίνοντας της τους κωδικούς για να γράφει για εμένα αν κάτι πήγαινε στραβά…

Πλησίασα πιο κοντά καθώς ο ιδρώτας είχε αρχίσει να κυλάει στα γουρλωμένα μάτια μου…οι τρίχες από την μύτη μου μαράθηκαν και έπεσαν σε αυτό που πριν λίγο καιρό ήταν η μοκέτα του πορτμπαγκάζ…πίσω από την αγνώστου ταυτότητας αυτοφυή βλάστηση κατάφερα να διακρίνω κάτι γράμματα στην τσάντα… «Αυτή είναι!! … Η ΤΣΑΝΤΑ… Η ΤΣαΝταα του ΑαααΝτμινισ…»…-Σκοτάδι–

Συνήλθα 2 ώρες αργότερα και είπα να ξαναπροσπαθήσω… αυτή τη φορά έβαλα μία πετσέτα στη μύτη μου και 10 προφυλακτικά στα δάχτυλά μου καθώς δεν είχα γάντια μίας χρήσης...Αυτή τη φορά ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω…Μας έθρεψαν σε στιγμές πείνας όμως τώρα κάτι ήταν ζωντανό μέσα τους…κάτι που έπρεπε να τραφεί με ανθρώπινη σάρκα…Ο Αντμινιστράτορας, πάνω στην βιασύνη του να με ξεφορτωθεί είχε ξεχάσει τα ταπεράκια, άπλυτα στο πορτμπαγκάζ, ενώ αυτά με τον καιρό είχαν μετατραπεί σε…Τapers of the living dead!!! Τα τάπερ περισυλλέχτηκαν, αδρανοποιήθηκαν και απολυμάνθηκαν με επιτυχία… Το αυτοκίνητο πετάχτηκε στην πρώτη χωματερή που βρήκα μπροστά μου μαζί με την σακούλα. Όμως δεν στεναχωρήθηκα…γιατί μετά από αυτή την περιπέτειά μου ένας δεσμός άρχισε να αναπτύσσεται με τα ταπεράκια…μία ακατανίκητη έλξη. «Κανένας δεν θα μου τα πάρει». Απομονώθηκα. «Είναι δικά μου!!». Έκλεισα τα παράθυρα και ξεβίδωσα τις λάμπες. Μίσησα το φως και καλωσόρισα το σκοτάδι. Ψίθυροι ακούγονται στις σκοτεινές γωνίες του σπιτιού…ανεξήγητοι ήχοι ταράζουν τη σιωπή της νύχτας… μία ακατανόητη έλξη προς την κουζίνα….my precious…my precious….

WE WANTS THEM…WE NEEDS THEM…OUR PRECIOUS…THEY’RE OURS!!!OURS!!!…forum…forum